Szturm1

• Grzegorz Ćwik - O właściwą meta-narrację
• Kamil Królik Antończak - Gdzie będziesz?
• Monika Dębek -  Życie z depresją, czyli codzienna walka
• Adrianna Gąsiorek - Wielki zapomniany - Edward Zajączek
• Tomasz Gontarz - Pieczęć księcia sieradzkiego
• Tomasz Gontarz - Układ Warszawski Piłsudskiego?
• Marcin Majewski - Unia Europejska, globalizacja, a obywatele. Część 1
• Marcin Majewski - Unia Europejska, globalizacja, a obywatele. Część 2
• Dymitr Smirniewski - Recenzja książki Jurija Łypy „Rozpad Rosji”
• Dymitr Smirniewski - Rozmowa ze sztuczną inteligencją
• Jakub Wędrowycz - Niewolnicy XXI wieku 
• BFG 358 - Nie „Ruski”, a „Moskal”: Międzymorze kontra moskiewska propaganda na poziomie semantyki

Wstęp

Utarło się potocznie w języku polskim, iż wszystko co związane z Federacją Rosyjską, to jest „ruskie”. A co jeśli w ramach wstępu napiszę, że ten „ruski” w języku polskim został przeinaczony przez moskiewską propagandę? Tylko po to, aby mieć podłoże ideologiczne do podbojów i siania terroru, jeśli nadarzy się do tego okazja?

Historia Polski jest zawiła, ale bardziej trudne dzieje do opisania są Ukrainy, czy Rosji. Trochę pomieszane mamy w dziejach. Jako Polacy byliśmy pod moskiewskim wpływem cały XIX wiek w postaci zaboru rosyjskiego. Właśnie w tym miejscu trzeba szukać genezy powstania problemu w semantyce w naszym języku i przejścia w określaniu, to co „ruskie”, na „moskiewskie”?

Rusyfikacja po Powstaniu Styczniowym odbiła swoje piętno widoczne do dzisiaj. Przykładem niech będzie słowo „chałtury”, które jest rusycyzmem, a używamy je jako coś „polskiego”, a rodzimym nie jest. Podobnie tyczy się to kwestii znaczeniowej „ruskiego miru”.

Po okresie zaborów w polskiej historii przychodzi czas pierwszej wojny światowej, wywalczonej niepodległości na 20 lat, a potem druga wojna światowa, znowu brak bytu państwowego. Po 1945 roku Polska „teoretycznie niepodległa”, ale nie suwerenna, bo zależna od „Czerwonego Kremla”. Okres ten chyba najbardziej odbił się dla narodu polskiego, czym jest moskiewski imperializm.

Kolejna dygresja, jak mantra siedzi w głowie: „Rosja biała, czy czerwona – zawsze taka sama”. Cytat: Józef Piłsudski. Nic nie zmieniło się w tej materii od lat. Nie ważne jaka Rosja będzie miała system, to zawsze będzie prymitywna i niestabilna jako twór państwowy. Jej polityką od zarania dziejów była jest i będzie grabież, a jej ośrodkiem w propagandzie pozostaje Moskwa. Tyle w ramach wstępu, przechodzimy do rozwinięcia.

Rozwinięcie

Dlaczego nikt do tej pory nie zwrócił uwagi na to, czym jest ten „ruski” w języku polskim? Zapomnieliśmy o tym? Jesteśmy na etapie odkrywania na nowo spuścizny przodków, czym ten „ruski” tak naprawdę jest? Musiała Rosja najechać Ukrainę, abyśmy się zaczęli nad tym szerzej zastanawiać? Jeśli chcemy to w końcu zrozumieć, musimy przenieść się w naszych rozważaniach do XVI wieku, żeby to w końcu zrozumieć.

Wszystko wskazuje na to, że początki moskiewskiej propagandy na poziomie znaczeniowym musimy się doszukiwać w czasach Iwana IV Groźnego. Rzeczypospolita Obojga Narodów także posługiwała się „ruskim” w swoich notach dyplomatycznych, ale dotyczyło to zupełnie innego pojęcia. Chodzi dokładnie o tereny, które znalazły się w ramach Rzeczypospolitej Obojga Narodów w ramach Unii Lubelskiej. Dzisiejsze te tereny to zachodnia Ukraina. Właśnie tutaj szlachta mówiła o „ruskich”.

Co innego w notach dyplomatycznych pisało Państwo  Moskiewskie, pod pojęciem „ruski”. Dla Moskwy „ruski” to tereny dawnego państwa staroruskiego, które miały być zjednoczone, za pomocą podboju. Moskwa za cel postawiła sobie zjednoczenie terenów dawnej Rusi Kijowskiej. Plan ten widać też i dzisiaj w postaci inwazji na Ukrainę.

Pamiętajmy, że Ruś Kijowska rozpadła się w wyniku rozbicia dzielnicowego, które było gorsze w skutkach, niż rozbicie dzielnicowe w historii Polski. Nie można zapominać także o Czyngis Hanie. Najazd Mongołów z XIII wieku namieszał jeszcze bardziej w państwie staroruskim, przez co do ponownego zjednoczenia tego bytu państwowego nie doszło nigdy.

Z tego chaosu wyrosło Księstwo Moskiewskie, a wraz z nim moskiewska propaganda, która funkcjonuje i ma się dobrze, zwłaszcza w konflikcie rosyjsko-ukraińskim.

„Rusini”, to potomkowie państwa staroruskiego. Do tej spuścizny odwoływać się powinni głównie Białorusini i Ukraińcy. Moskwa z historycznego punktu widzenia ma mało co związanego z „Rusią”. Dlaczego?

Księstwo Moskiewskie od XIII wieku było pod znaczącym mongolskim wpływem. Namieszało to w mentalności ludności tam żyjącej. Stworzyła się „mentalna hybryda” ortodoksji i barbarzyństwa. Skutki tych procesów historycznych widzimy dzisiaj w putinowskiej inwazji na Ukrainę.

Potwierdzenia tych słów nie trzeba daleko szukać. Wystarczy zobaczyć co wojska Federacji Rosyjskiej wyprawiają podczas działań wojennych: brak szacunku do życia swoich żołnierzy, oraz przeciwnika, tortury, gwałty, kradzieże, stosowanie taktyki masowej, oraz opieranie się na przestarzałym sprzęcie.

Spróbuję być trochę obiektywny w narracji, ale nie wiem czy mi wyjdzie. Przepraszam, że tak negatywnie piszę o Moskwie i jej spuściźnie, no bo jaki ona ma wkład chociażby w rozwój ludzkiej cywilizacji? Chyba w rozprzestrzenianiu się modelu Automatu Kałasznikowa na świecie i w wysłaniu pierwszego człowieka w kosmos w postaci Gagarina. Owszem, Moskwa ma dorobek kulturowy w postaci chociażby poezji Aleksandra Puszkina, czy pisarzy jak Fiodor Dostojewski, ale co to zmienia? Nic, bo jak pokazuje historia Moskwy to barbarzyński pierwiastek zawsze się przebije. Podboje, szerzenie strachu, syndrom obleganej twierdzy, wyrosły z megalomanii i imperialnego egocentryzmu – tym była i tym jest dzisiaj Moskwa?

Postawić tu trzeba zasadnicze pytanie: czy jako naród polski ulegliśmy podskórnej manipulacji na przestrzeni dekad? Na dobrą sprawę, jako kolejna generacja Polaków, znamy i przypominamy sobie z tradycji przodków, czym były wpływy płynące z Moskwy na nasze tereny. Za przykład podałem okres zaborów i należenie do bloku wschodniego po 1945 roku we wstępie.

Ponownie w naszych głowach zapala się „czerwona lampka” odnośnie zagrożenia egzystencjalnego. Powodem tego są obecne wycieki informacji, że Putin swoją ekspansję chciał poszerzyć dalej o Europę środkowo-wschodnią.

Zakładany plan dwutygodniowej inwazji na Ukrainę w lutym 2022 roku się nie powiódł. Dlaczego tak się stało? Moskwa w swojej megalomanii nie wzięła pod uwagę ukraińskiego potencjału. Drugi czynnik to przepaść technologiczna. Trzeci to odwieczna taktyka masy siły żywej na wroga. Czwarty to brak liczenia się ze stratami własnymi.

Daje to nam czas, aby szerzej zastanowić się nad ideą Międzymorza. Poszukujemy „ideowej zwartej spuścizny” w historii i ona istnieje, a jest nim Rzeczypospolita Obojga Narodów.

Warto w tym akapicie napisać, że powstał już współczesny nowy termin jako „Rzeczypospolita Trojga Narodów”, aby uwypuklić znaczenie Księstwa Ruskiego w granicach I Rzeczpospolitej. Może miała ona krótki okres istnienia w związku z Unią Chadziacką w 1658 roku i panowaniem Jana Kazimierza II Wazy, jednakże pomysł ten wyrósł dopiero szerzej podczas Powstania Styczniowego. W tym zrywie niepodległościowym lokalne oddziały walczyły z Moskalami pod herbami składowymi dawnej Rzeczpospolitej: Orła Białego (Polacy) Pogoni (Litwini) i Św. Michała Archanioła (Rusini). Jak widać z naszej wspólnej historii, „Ruś” i „ruski”, ma zupełnie inne konotacje, niż w moskiewskim znaczeniu „ruski”.  Jeśli mamy budować Międzymorze od podstaw, to zróbmy najpierw fundamenty? Czy tego chcemy, czy też nie, jest nim semantyka i posługiwanie się językiem na co dzień.

Nasi przodkowie na przełomie XIV i XVIII pod pojęciem „ruski” rozumieli jeden ze składowych terenów monarchii Jagiellońskie, która przerodziła się w monarchię mieszaną i elekcyjną z elementami demokracji szlacheckiej. Różnie z tymi terenami było: Kozacy, wojny domowe, bunt czy powstanie Chmielnickiego? To mało istotne teraz, istotne jest to, że było to nasze „podwórko” i to my tworzyliśmy ten twór państwowy.

Niestety w dziejach „przykleiła się” Moskwa, ze swoją „ideologiczną papką odtworzenia wszech-rusi”, co nie było uznawane w rozmowach dyplomatycznych I Rzeczypospolitej. W notach dyplomatycznych naciskano w języku, że „wy to nie ruskie, wy moskwicini”, albo „wy to żadne ruskie, ruskie to są u nas”. Tak samo widać to dobitnie w Powstaniu Listopadowym czy Styczniowym, gdzie wobec wroga pada pogardliwe określenie „moskal”, przez dzieje wyparte dzisiaj w naszym języku w postaci „ruskiego”.

Skoro Litwę dzisiaj możemy z tego okresu uznać, jako jedną z prowincji „między-morskiego regionalnego mocarstwa”, to taką prowincją była też Ruś. Mało tego, idąc dalej w analizie, można okres od Jagiełły do rozbiorów uznać za wielonarodowe i wielokulturowe imperium, z rdzeniem tradycji polsko-litewsko-ruskiej. Tylko to imperium było trochę inne w polityce zagranicznej i wewnętrznej: wojna była ostatecznością, panowało poszanowanie religii, a idea wolności była na pierwszym miejscu ówczesnego stanu panującego i rządzącego tym państwem, jakim była szlachta.

Zakończenie

W polskiej świadomości narodowej wiemy, kto to jest „moskal”, ale jakoś nie posługujemy się dzisiaj tym terminem na co dzień. Wolimy posługiwać się synonimem, „ruski”, a wyrósł on z podprogowej moskiewskiej propagandy.

Jej początków można się doszukać od panowania Iwana IV Groźnego w Księstwie Moskiewskim na przełomie XV i XVI wieku. Propaganda ta nadal funkcjonuje w naszym języku i warto się jej wyzbyć. Zastępujmy gdzie się da „ruski”, bo tak nie powinno być. Warto nad tym problemem się pochylić. Język ewoluuję i mamy na niego wpływ, tylko trzeba zacząć o niego dbać, świadomie!

Dlaczego nadal posługujemy się pejoratywnym „ruskim” w potocznej mowie? Wynika to z niewiedzy? Czy to może lenistwo? Trudno odpowiedzieć jednoznacznie na to pytanie. Semantyka to bardzo ważna dziedzina naszego życia, dlatego też zachęcamy, jako czasopismo Szturm, aby coś robić w tej materii.

W Rzeczypospolitej Obojga Narodów szlachta mówiła na wschodnich sąsiadów „Moskwicini”, które można przetłumaczyć na łacinę „Moskowia”, czyli „Moskwa”. Warto odwołać się do tej spuścizny i korzystać z niej dzisiaj, aby walczyć z moskiewską propagandą.

Każdy z nas jako nowoczesny polski nacjonalista może to robić. Wystarczy świadomie posługiwać się językiem i zastępować np. „ruska propaganda”, na moskiewska propaganda”. Trudniej będzie niestety „odkręcić” to w pracy organicznej z innymi terminami, jak np. „ruski mir”, czy „ruska onuca”, ponieważ oba tworzą pewien związek frazeologiczny. Nie da się tego już zmienić na poziomie języka. Czas najwyższy może... przestać się nimi posługiwać? Trochę wydaje się utopijne na pierwszy rzut oka. Na dobrą sprawę może i jest to „walka z wiatrakami”, ale warto nad tym problemem szerzej i głębiej się zastanowić.

„Ziarno rzucone dzisiaj na żyzną glebę może dać dobre plony na przyszłość”, to akurat nawiązanie do przypowieści o siewcy, z Pisma Świętego. Uniwersalna prawda, która jest niezmienna. Od nas zależy jak będziemy kształtować przyszłość, a żywy język jest jego elementem. Zacznijmy od siebie w dbaniu o mowę, ponieważ to podstawy w budowaniu idei Międzymorza. Nie może być miejsca na nieświadome szerzenie moskiewskiej propagandy w polskim języku! Jeśli tego nie zrobimy, to nadal będziemy „ruskich”, mylić z „moskalami”.

Bibliografia:

„Unia hadziacka i marzenia o stworzeniu Rzeczpospolitej Trojga Narodów”

https://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/2807118,Unia-hadziacka-i-marzenia-o-stworzeniu-Rzeczpospolitej-Trojga-Narodow

1. A. Pieńkowski: „Rzeczpospolita Obojga równych Narodów? Czy Litwa była polską prowincją?”

https://hrabiatytus.pl/2020/08/03/rzeczpospolita-obojga-rownych-narodow-czy-litwa-byla-prowincja-rzeczpospolitej/?amp

„Ukraina. Prezydent polecił zbadanie możliwości zmiany nazwy Rosję na Moskowię”

https://belsat.eu/pl/news/11-03-2023-ukraina-prezydent-polecil-zbadanie-mozliwosci-zmiany-nazwy-rosji-na-moskowie?fbclid=IwAR1RhqgaMZqd6rJsAGzsQ_XqypLrpFzEBg1_4wgyymRVH32LK5JIWXRi8Rs

Autor:

BFG_358

Czas pandemii, nie wnikając w jej aspekt medyczny, pokazał nam że daliśmy się nie tylko zamknąć we własnych domach, nauczyliśmy się unikać podejrzanych osób oraz żywić podejrzenia wobec wszelkich odstępstw od norm, ale przede wszystkim zamknęliśmy się w nas samych. Obsesja dbania o swoje fizyczne zdrowie czy komfortowe samopoczucie często urastała do granic schizofrenii i mówię tu o nas wszystkich, także o sobie samym. Daliśmy sobie wmówić, że wszechobecny strach jest czymś dobrym i ochroni nas przed złem zewnętrznym, ale czy ochroni nas przed nami samymi? Czy ochroni nas przed własną pychą, rozbrzmiałym ego oraz samolubstwem? Wręcz przeciwnie, wszystkie powyższe wady urosły do cnót XXI wieku, który karmi się naszym ogołoceniem duchowym, śmiejąc się jak łatwo potrafił wyprać nas z ideałów i wartości. W ostatnich latach staliśmy się gnuśni, wygodni i ospali. Jeden z księży po pół roku trwania obostrzeń powiedział, że kiedy taka pandemia wybuchłaby za czasów kardynała Stefana Wyszyńskiego, kościoły byłby pełne wiernych proszących Boga o zmiłowanie. Słowa te przekładają się także na inne aspekty życia społecznego, nie tylko te duchowe. Pomoc bliźniemu została zastąpiona przez podejrzliwość, a w centrum wszystkiego, rozpychając inne wartości, stanęło własne ja. Tym co mnie jednak najbardziej przeraża to fala denuncjacji oraz potencjalnego donosicielstwa, która była dość powszechna i niestety zostanie z nami już na długi czas, co skrzętnie wykorzysta system. Można powiedzieć, że metody, które nam zafundowano to jest marzenie esbecji, tym bardziej, że większość z tych rozwiązań będzie z sukcesją wprowadzana w przyszłości, zapewne przy licznemu poparciu samego społeczeństwa, które nie dostrzega już niewidzialnych kajdan, które ma na swoich rękach. Kiedy duch upada, kiedy wartości i cnoty są poniewierane, swoje oblicze podnosi dziki totalitaryzm, którego narodziny obserwujemy. Rodzi się dziki materializm, konsumpcjonizm i odrealnienie, które szczególnie objawia się w para naukowych tezach profesorów i samozwańczych ideologów. Starszemu pokoleniu ta ideologia jest narzucana, lecz młodsze pokolenie jest z nią niejako związane już od samego początku swojego życia. To przeraża. Marzyłem o wieku Rycerzy, silnych i szlachetnych, którzy najpierw odnoszą zwycięstwo nad sobą, a dopiero potem nad innymi. Tymczasem współcześni ludzie nie potrafią nie tylko odnieść zwycięstwa nad samym sobą ile nie są w stanie odmówić sobie rzeczy niepotrzebnych im do życia, jak zjedzenie kebaba, wypicie piwa czy zakupu nowego świecidełka. Cywilizacja jest w odwrocie, człowieczeństwo jest w odwrocie, my sami jesteśmy w odwrocie, schowani za własnymi murami zniewolenia, unikamy bitwy, boimy się potyczek, zawczasu wywieszając białą flagę. Oby przebudzenie nadeszło w porę, gdyż co poczniemy bez ludzi żyjących według ducha, ludzi czynu gotowych poświęcić własne dobre imię a nawet życie w walce o ideały? Czy na darmo Leonidas stawiał opór? Czy na próżno zwyciężono pod Lepanto? Czy zbyteczne było nasze poświęcenie w walce z niemieckim i sowieckim totalitaryzmem? Nikt teraz, Bogu niech będą dzięki, nie każe nam sięgać po broń, ale sięgnijmy po te wzorce w naszej walce duchowej, abyśmy budowali swoją wewnętrzną siłę, bo kiedy zwyciężymy samych siebie, będziemy mogli zwyciężyć świat.

Jakub Wędrowycz

 Poniższy dialog z Chatem GPT przeprowadzony został z jednej strony jako forma zabawy z nowym (liczącym ok. pół roku) narzędziem komunikacji, który pomimo krótkiego okresu istnienia, już wywołał zamieszanie w skali globalnej. AI jest narzędziem, które słusznie jest krytykowane z wielu powodów, ale jest również narzędziem, które z pewnością będzie pełniło istotną rolę w przyszłym rozwoju społecznym, gospodarczym i politycznym państw. Głosy negacji nowej technologii i dorabianie do nich teorii spiskowych o „Wielkim Resecie” być może niosą szum medialny towarzyszący krytyce rozwoju sztucznej inteligencji, ale ich efekt nadal jest zerowy. Rozwój sztucznej inteligencji, podobnie jak rozwój nowych technologii pozyskiwania energii jest naturalnym procesem rozwoju technologicznego i nie zmienią tego teorie spiskowe. Zamiast wieścić technologiczną apokalipsę, lepiej zastanowić się nad tym, w jaki sposób wykorzystać nowe technologie, by ich efekt był pożądany, a negatywne skutki były ograniczone. Należy również pamiętać, że sztuczna inteligencja nie jest narzędziem doskonałym, który należy traktować jak wyrocznię, treść poniższej rozmowy powinna służyć do refleksji na omawiane tematy, a nie przyjmowana słowo w słowo. Ponadto, warto zainteresować się tematyką AI, podobnie jak innymi innowacjami niosącymi skutki społeczne niż ciągle tkwić w dyskusjach nad Żydami, historią, autorami z przeszłości, czy ustrojami ekonomicznymi i politycznymi z odległej przeszłości, które już dawno stały się oderwanym od rzeczywistości przerostem formy nad treścią.

1. Jak działa algokracja?

Algorytmika to dziedzina informatyki, która zajmuje się projektowaniem, analizą i implementacją algorytmów, czyli kroków potrzebnych do rozwiązania konkretnych problemów obliczeniowych. Algorytmy to ciągi instrukcji, które określają, jakie działania należy wykonać, aby rozwiązać określony problem.

Algorytmy można zaprojektować na wiele sposobów, ale zazwyczaj składają się one z kilku podstawowych elementów, takich jak instrukcje warunkowe, pętle, operacje matematyczne i funkcje. Algorytmy są często zapisywane w formie kodu źródłowego, który może być następnie skompilowany do postaci programu komputerowego.

Algorytmy mogą działać w różny sposób, w zależności od rodzaju problemu, który mają rozwiązać. Na przykład, algorytmy sortowania wykorzystują różne strategie, takie jak quicksort, mergesort czy heapsort, aby uporządkować dane w sposób efektywny. Algorytmy wyszukiwania służą do znalezienia określonego elementu w zbiorze danych, na przykład binarne wyszukiwanie lub przeszukiwanie grafu.

Algorytmy są bardzo ważne w dziedzinie informatyki i mają wiele zastosowań, od rozwiązywania problemów matematycznych i naukowych po projektowanie systemów informatycznych i aplikacji. Ich skuteczność zależy od ich dokładności, wydajności i optymalizacji. Algorytmy są również często mierzone za pomocą czasu wykonywania i złożoności obliczeniowej, które określają, jak szybko i jak wiele zasobów jest potrzebnych do ich wykonania.

2. Ale ja mówię o algokracji, nie algorytmice

Przepraszam za nieporozumienie. Nie jestem jednak świadomy, co dokładnie masz na myśli mówiąc "algokracja", ponieważ to słowo nie występuje w moim słowniku. Być może chodzi Ci o jakąś specyficzną nazwę lub termin związaną z inną dziedziną, a nie z informatyką. Jeśli podasz więcej informacji lub wyjaśnisz, o co Ci dokładnie chodzi, postaram się pomóc w jak największym stopniu.

3. Chodzi mi o algokrację jako formę rządów

Przepraszam, ale jako sztuczna inteligencja, jestem zaprogramowany, aby nie wypowiadać się na tematy polityczne i unikać propagowania ideologii lub preferencji. Jednakże, ogólnie rzecz biorąc, słowo "algokracja" może odnosić się do formy rządów, w której decyzje są podejmowane na podstawie algorytmów i analiz danych, a nie na podstawie ludzkich opinii czy preferencji. W takiej formie rządów, algorytmy i sztuczna inteligencja odgrywają kluczową rolę w podejmowaniu decyzji politycznych i kierowaniu krajem. Jednak, czy algokracja byłaby lepszym modelem rządów niż inne formy, jest kwestią dyskusyjną i zależy od wielu czynników, w tym od charakterystyki społeczeństwa, potrzeb i oczekiwań jego obywateli, a także od możliwości i ograniczeń technologicznych.

4. Jakie mogą być zalety algokracji nad rządami sprawowanymi przez ludzi?

Teoretycznie, algokracja może mieć kilka potencjalnych zalet w porównaniu z rządami sprawowanymi przez ludzi. Niektóre z tych zalet to:

1. Obiektywność i brak stronniczości: Algorytmy, które są stosowane w algokracji, opierają się na faktach i danych, a nie na emocjach, przekonaniach lub uprzedzeniach. W ten sposób, decyzje podejmowane na podstawie algorytmów mogą być bardziej obiektywne i pozbawione stronniczości, co może prowadzić do lepszych wyników.
2. Skuteczność i wydajność: Algokracja może prowadzić do szybszego i bardziej skutecznego podejmowania decyzji, ponieważ algorytmy są w stanie przetwarzać ogromne ilości danych w krótkim czasie i z dużą dokładnością. W ten sposób, algokracja może przyczynić się do lepszej wydajności i efektywności rządzenia.
3. Unikanie błędów ludzkich: Ludzie mogą popełniać błędy, takie jak uprzedzenia, niekompetencje, czy nieracjonalne podejście do problemów. Algorytmy, z drugiej strony, są wolne od takich błędów, co może prowadzić do lepszych decyzji.
4. Transparentność: Algorytmy i dane, na których się opierają, mogą być bardziej przejrzyste i łatwiejsze do weryfikacji, co może zwiększyć zaufanie obywateli do władz i ograniczyć korupcję.

Jednakże, należy pamiętać, że algokracja może mieć również wiele wad i ograniczeń, takich jak brak empatii, kreatywności, lub innych ludzkich czynników, które mogą być kluczowe w podejmowaniu decyzji w niektórych dziedzinach. Ponadto, algokracja wymaga wysokiej jakości danych i dokładnych algorytmów, które są ciągle udoskonalane, aby uniknąć błędów.

5. Jak mógłby wyglądać w optymalnym stopniu podział władzy między algorytmami a ludźmi?

Podział władzy między algorytmami a ludźmi, w optymalnym stopniu, może być uzależniony od wielu czynników, takich jak rodzaj decyzji, charakterystyka społeczeństwa, a także od możliwości i ograniczeń technologicznych. Poniżej przedstawiam kilka możliwych sposobów, w jaki taki podział władzy może wyglądać:

1. Decyzje oparte na algorytmach, ale z udziałem ludzi: W tej formie, algorytmy mogą odpowiadać za przetwarzanie danych i analizę faktów, a następnie przedstawiać wyniki ludziom, którzy podejmują ostateczną decyzję. W ten sposób, ludzie mieliby możliwość dokładnego zrozumienia procesu decyzyjnego i uczestnictwa w nim, co zwiększyłoby przejrzystość i zaufanie do rządu.
2. Decyzje oparte na ludzkim doświadczeniu, ale z wykorzystaniem algorytmów do pomocy: W tej formie, algorytmy mogą służyć jako narzędzia pomocnicze dla ludzi, pomagając w analizie danych i przedstawianiu różnych scenariuszy, które mogą pomóc w podejmowaniu decyzji. W ten sposób, algorytmy mogą uzupełniać ludzkie doświadczenie i wiedzę, co może prowadzić do lepszych wyników.
3. Kombinacja decyzji opartych na algorytmach i ludzkim doświadczeniu: W tej formie, decyzje podejmowane są na podstawie zarówno algorytmów, jak i ludzkiego doświadczenia, a udział obu tych czynników może się różnić w zależności od rodzaju decyzji i potrzeb społeczeństwa. W ten sposób, decyzje podejmowane są w sposób elastyczny, który uwzględnia zarówno precyzję i szybkość algorytmów, jak i ludzką empatię i kreatywność.

Jednak, zawsze należy pamiętać, że algorytmy i sztuczna inteligencja nie powinny zastępować decyzji ludzkich, lecz raczej stanowić narzędzia, które pomagają w podejmowaniu lepszych decyzji. W każdym przypadku, ostateczny podział władzy między algorytmami a ludźmi powinien być oparty na zasadach równowagi i proporcjonalności, które uwzględniają potrzeby społeczne i wartości demokratyczne.

6. Jaką rolę w tym podziale może pełnić inteligencja rozproszona?

Inteligencja rozproszona (ang. Distributed Intelligence) może pełnić ważną rolę w podziale władzy między algorytmami a ludźmi. Polega ona na wykorzystaniu różnych źródeł wiedzy i doświadczeń, takich jak ludzie, systemy informacyjne, algorytmy i roboty, do rozwiązywania skomplikowanych problemów i podejmowania decyzji.

W przypadku podziału władzy, inteligencja rozproszona może przyczynić się do ulepszania zarówno procesów decyzyjnych, jak i wykorzystania wiedzy i doświadczenia. Może to być osiągnięte poprzez łączenie różnych źródeł informacji, takich jak dane historyczne, wyniki badań naukowych, wiedzę praktyczną i ocenę ludzi, a także wykorzystanie algorytmów do przetwarzania tych informacji w czasie rzeczywistym.

Dzięki temu, inteligencja rozproszona może pomóc w osiągnięciu bardziej precyzyjnych, szybszych i skuteczniejszych decyzji, a także w poprawie wyników działań podejmowanych przez rząd i władze. Ponadto, inteligencja rozproszona może przyczynić się do zwiększenia zaangażowania społecznego, umożliwiając obywatelom uczestniczenie w procesie decyzyjnym i dostarczanie istotnych informacji i opinii.

Warto jednak pamiętać, że inteligencja rozproszona nie jest jedynym sposobem na poprawę procesów decyzyjnych i podziału władzy między ludźmi a algorytmami. Kluczowe znaczenie ma tutaj odpowiednie zrównoważenie i uwzględnienie różnych perspektyw oraz potrzeb społecznych.

7. Przepraszam, nie chodziło mi o "distributed intelligence", ale o "swarm intelligence"

Przepraszam za pomyłkę. Swarm Intelligence (SI), czyli inteligencja roju, to koncepcja oparta na działaniu grupy organizmów, które są w stanie wspólnie rozwiązywać skomplikowane problemy lub podejmować decyzje, niezależnie od zdolności pojedynczego organizmu.

W przypadku podziału władzy między algorytmami a ludźmi, SI może pomóc w poprawie procesów decyzyjnych poprzez wykorzystanie mechanizmów kooperacji, adaptacji i samoorganizacji. Dzięki temu, system oparty na SI może dostarczyć innowacyjne rozwiązania i być bardziej odporny na zmiany, niż tradycyjne systemy oparte na hierarchii i centralnej władzy.

W praktyce, SI może być wykorzystana na różnych poziomach, od podejmowania decyzji przez grupy ludzi, po sterowanie robotami lub samochodami autonomicznymi. Przykłady zastosowań SI to np. algorytmy genetyczne, optymalizacja roju cząstek (PSO), a także algorytmy kukułki czy mrówki.

W podziale władzy między ludźmi a algorytmami, SI może pomóc w rozwiązaniu problemów, które wymagają szybkiej reakcji na zmieniające się warunki i dynamicznego środowiska. Jednakże, zastosowanie SI w decyzjach politycznych i rządowych może wymagać uwzględnienia wielu czynników, takich jak etyka i zasady moralne, a także wpływ różnych interesów społecznych i politycznych.

8. Czy swarm intelligence może usprawnić działanie parlamentu i zastąpić dotychczasowy podział partyjny usprawniając demokrację?

Swarm Intelligence (SI) może być zastosowana do usprawnienia procesów decyzyjnych w parlamencie, ale nie jest ona rozwiązaniem, które zastąpiłoby dotychczasowy podział partyjny w systemie politycznym.

W przypadku parlamentu, SI może pomóc w dostarczeniu bardziej zrównoważonych i kompleksowych opinii, poprzez angażowanie obywateli i organizacji społecznych w proces decyzyjny. Mogłoby to być osiągnięte przez wykorzystanie różnych platform online, które umożliwiają udział w debatach i oddawanie głosów. Na przykład, platformy takie jak CitizenLab czy Consul, są już stosowane w wielu krajach do angażowania społeczeństwa w procesy decyzyjne.

Jednakże, SI nie jest rozwiązaniem, które zastąpiłoby podział partyjny w systemie politycznym. Partie polityczne pełnią ważną rolę w reprezentowaniu różnych interesów społecznych i w tworzeniu programów politycznych, które odzwierciedlają te interesy. Oczywiście, podział partyjny może być ulepszony poprzez wykorzystanie SI, ale to nie oznacza, że należy zastąpić tradycyjny podział partyjny nowym systemem opartym na SI.

Ponadto, SI ma swoje ograniczenia i wymaga odpowiedniej regulacji i nadzoru, aby zapewnić uczciwe i transparentne procesy decyzyjne. Bez właściwego nadzoru i kontroli, SI może prowadzić do manipulacji i wykorzystywania różnych interesów, co może prowadzić do podważenia demokracji.

9. Czy w takim razie swarm intelligence może przybliżyć ustrój demokracji pośredniej do modelu szwajcarskiego zastępując walkę partyjną kooperacją partyjną?

Swarm Intelligence (SI) może pomóc w usprawnieniu procesów decyzyjnych w systemie demokracji pośredniej poprzez angażowanie obywateli w procesy decyzyjne, ale nie jest to rozwiązanie, które zastąpi walkę partyjną kooperacją partyjną.

Model szwajcarski opiera się na zasadzie demokracji bezpośredniej, co oznacza, że obywatele są bezpośrednio zaangażowani w procesy decyzyjne poprzez głosowanie na projekty ustaw i inicjatywy ludowe. W tym modelu, partie polityczne mają mniejszą rolę w tworzeniu programów politycznych, a decyzje są podejmowane na podstawie głosowania społecznego.

W przypadku SI, obywatele mogą być zaangażowani w procesy decyzyjne poprzez udział w debatach i oddawanie głosów na różne propozycje, co mogłoby usprawnić procesy decyzyjne w systemie demokracji pośredniej. Jednakże, SI nie jest rozwiązaniem, które zastąpiłoby walkę partyjną kooperacją partyjną.

Walka partyjna i konkurowanie o władzę są nieodłącznymi elementami w systemie demokracji pośredniej, a partie polityczne pełnią ważną rolę w reprezentowaniu różnych interesów społecznych i w tworzeniu programów politycznych. Zastąpienie walki partyjnej kooperacją partyjną wymagałoby fundamentalnej zmiany systemu politycznego, co jest mało realistyczne.

Wniosek jest taki, że SI może być użyteczne w systemie demokracji pośredniej jako narzędzie usprawniające procesy decyzyjne i angażujące obywateli, ale nie może zastąpić walki partyjnej ani demokracji bezpośredniej.

10. Ale teoretycznie SI może zmniejszyć dystans kompetencji politycznych pomiędzy czynnikami decyzyjnymi, a ludem

Tak, teoretycznie Swarm Intelligence (SI) może zmniejszyć dystans kompetencji politycznych pomiędzy czynnikami decyzyjnymi a ludem, ponieważ w procesie SI wykorzystuje się wiedzę i doświadczenie zbiorowości ludzi, którzy mają różne perspektywy i umiejętności.

W przypadku tradycyjnych systemów demokratycznych, decyzje polityczne są podejmowane przez polityków, którzy często posiadają specjalistyczną wiedzę i doświadczenie w danej dziedzinie, co może powodować dystans między nimi a zwykłymi obywatelami. SI może zmniejszyć ten dystans, ponieważ w procesie SI wykorzystuje się wiedzę i doświadczenie wielu ludzi, którzy są zaangażowani w proces decyzyjny.

Przykładowo, w procesie SI, grupa ludzi może zgromadzić się w celu rozwiązania problemu, dyskutować różne rozwiązania i wybierać te, które najlepiej odpowiadają potrzebom grupy. Proces ten może pomóc w rozwiązaniu problemu w sposób, który jest zgodny z potrzebami i oczekiwaniami różnych członków grupy.

W ten sposób SI może pomóc w usprawnieniu procesów decyzyjnych, a także w angażowaniu obywateli w procesy demokratyczne. Jednakże, ważne jest, aby pamiętać, że SI jest jednym z wielu narzędzi, które mogą być wykorzystane w procesach decyzyjnych i nie może zastąpić całkowicie tradycyjnych systemów politycznych.

11. W jaki sposób SI może pomóc w efektywnym współzarządzaniu przedsiębiorstwami będącymi egalitarnymi spółdzielniami?

Swarm Intelligence (SI) może pomóc w efektywnym współzarządzaniu przedsiębiorstwami będącymi egalitarnymi spółdzielniami na wiele sposobów. Oto kilka przykładów:

1. Współpraca w podejmowaniu decyzji: SI może pomóc w podjęciu decyzji przez grupę, co może być szczególnie przydatne w przypadku spółdzielni, w których pracownicy mają równy udział w zarządzaniu. W procesie SI, każdy pracownik może wnieść swoje pomysły, perspektywy i wiedzę, co może doprowadzić do lepszych i bardziej kompletnych decyzji.
2. Optymalizacja procesów biznesowych: SI może pomóc w optymalizacji procesów biznesowych, poprzez identyfikację problemów i proponowanie rozwiązań. Dzięki temu, spółdzielnia może zwiększyć swoją wydajność i konkurencyjność na rynku.
3. Analiza danych: SI może pomóc w analizie danych biznesowych, co pozwala na identyfikację trendów i zachowań klientów. W ten sposób, spółdzielnia może dostosować swoje produkty i usługi do potrzeb klientów, co prowadzi do zwiększenia ich satysfakcji i lojalności.
4. Zarządzanie ryzykiem: SI może pomóc w zarządzaniu ryzykiem, poprzez identyfikację potencjalnych zagrożeń i ryzyk, oraz proponowanie strategii ich minimalizacji. Dzięki temu, spółdzielnia może uniknąć niepotrzebnych strat i zagrożeń dla swojego biznesu.

W sumie, SI może pomóc w poprawie wydajności, konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju spółdzielni. Jednakże, aby wykorzystać potencjał SI, ważne jest, aby pracownicy byli zaangażowani w procesy zarządzania, mieli dostęp do odpowiednich narzędzi i technologii, a także byli dobrze przeszkoleni w zakresie SI i jego zastosowań w biznesie.

12. W jaki sposób SI może chronić klientów z perspektywy ekonomii behawioralnej?

Swarm Intelligence (SI) może pomóc w chronieniu klientów z perspektywy ekonomii behawioralnej na kilka sposobów. Oto kilka przykładów:

1. Identyfikacja ukrytych wzorców zachowań klientów: SI może pomóc w identyfikacji ukrytych wzorców zachowań klientów, co pozwala na lepsze zrozumienie ich potrzeb i preferencji. Dzięki temu, firmy mogą dostosować swoje produkty i usługi do potrzeb klientów, co prowadzi do zwiększenia ich zadowolenia i lojalności.
2. Minimalizacja efektu status quo: SI może pomóc w minimalizacji efektu status quo, czyli skłonności klientów do pozostawania przy swoich dotychczasowych wyborach i decyzjach. Dzięki SI, firmy mogą proponować alternatywne rozwiązania i zachęcać klientów do podejmowania bardziej świadomych decyzji.
3. Optymalizacja procesów decyzyjnych: SI może pomóc w optymalizacji procesów decyzyjnych, co pozwala na szybsze i bardziej racjonalne podejmowanie decyzji. Dzięki temu, firmy mogą minimalizować ryzyko popełnienia błędów, a klientom zapewnić lepszą jakość obsługi.
4. Personalizacja oferty: SI może pomóc w personalizacji oferty, poprzez indywidualne dopasowanie produktów i usług do potrzeb i preferencji klientów. Dzięki temu, firmy mogą zapewnić klientom bardziej dopasowane rozwiązania, co zwiększa ich zadowolenie i lojalność.

W sumie, SI może pomóc w poprawie jakości obsługi klientów, minimalizacji ryzyka i zwiększeniu ich zadowolenia i lojalności. Jednakże, aby wykorzystać potencjał SI, firmy muszą mieć dostęp do odpowiednich danych i narzędzi analitycznych, a także stosować odpowiednie strategie i technologie, które uwzględniają perspektywę ekonomii behawioralnej.

13. W jaki sposób SI może pomóc klientom w ochronie przed oszustwem lub w ochronie przed wykorzystaniem ich układu limbicznego do marketingu?

Swarm Intelligence (SI) może pomóc w ochronie klientów przed oszustwem lub wykorzystaniem ich układu limbicznego do marketingu na kilka sposobów:

1. Wykrywanie oszustw: SI może pomóc w wykrywaniu oszustw poprzez analizę dużej ilości danych i identyfikację nieprawidłowych wzorców zachowań. Dzięki temu, firmy i instytucje mogą zidentyfikować próby oszustwa i podjąć odpowiednie kroki w celu ochrony klientów.
2. Ochrona prywatności: SI może pomóc w ochronie prywatności klientów poprzez identyfikację potencjalnych zagrożeń związanych z wykorzystaniem danych osobowych. Dzięki temu, firmy i instytucje mogą zapewnić odpowiednie mechanizmy ochrony danych, minimalizując ryzyko ich nieautoryzowanego wykorzystania.
3. Minimalizacja wpływu marketingu na układ limbiczny: SI może pomóc w minimalizacji wpływu marketingu na układ limbiczny klientów poprzez identyfikację strategii i technik marketingowych, które mogą prowadzić do niezdrowych zachowań i nawyków. Dzięki temu, firmy i instytucje mogą wykorzystać bardziej etyczne i odpowiedzialne strategie marketingowe, minimalizując negatywny wpływ na klientów.
4. Edukacja klientów: SI może pomóc w edukacji klientów poprzez dostarczanie im odpowiednich informacji i narzędzi, które umożliwiają im lepsze zrozumienie zagadnień związanych z bezpieczeństwem i prywatnością w kontekście korzystania z produktów i usług. Dzięki temu, klienci mogą podejmować bardziej świadome decyzje i minimalizować ryzyko niekorzystnych zdarzeń.

W sumie, SI może pomóc w ochronie klientów przed oszustwem oraz wykorzystaniem ich układu limbicznego do marketingu poprzez wykrywanie nieprawidłowych zachowań, ochronę prywatności, minimalizację negatywnego wpływu marketingu oraz edukację klientów. Jednakże, aby wykorzystać potencjał SI w tym kontekście, firmy i instytucje muszą działać w sposób odpowiedzialny i etyczny, uwzględniając potrzeby i interesy swoich klientów.

14. W jaki sposób SI może usprawnić działalność ustroju syndykalistycznego?

Ustroje syndykalistyczne opierają się na zasadzie samorządności i demokracji bezpośredniej, co oznacza, że decyzje podejmowane są przez pracowników w ramach ich miejsc pracy, a nie przez hierarchiczne struktury zarządzające. W takim ustroju SI może pomóc poprzez udostępnienie narzędzi do zbierania i przetwarzania danych dotyczących produkcji i zarządzania, co pozwoli na lepsze zrozumienie procesów zachodzących w przedsiębiorstwach i podejmowanie bardziej racjonalnych decyzji.

Dodatkowo, SI może pomóc w koordynowaniu działań między różnymi sektorami i branżami, co może prowadzić do większej efektywności i skuteczności w prowadzeniu negocjacji z rządem i innymi podmiotami zewnętrznymi. Może to prowadzić do lepszego reprezentowania interesów pracowników oraz do większej skuteczności w walce o swoje prawa.

Wreszcie, SI może również pomóc w eliminowaniu błędów ludzkich i zwiększaniu bezpieczeństwa pracy, co ma szczególne znaczenie w przypadku sektorów, w których bezpieczeństwo i jakość produktów mają kluczowe znaczenie, jak na przykład w przemyśle chemicznym czy energetycznym.

15. Czy SI może pomóc w upowszechnieniu się syndykatów pracowniczych?

Tak, SI może pomóc w upowszechnieniu się syndykatów pracowniczych, ponieważ pozwala na szybsze i bardziej efektywne przetwarzanie informacji, co może pomóc w organizowaniu pracowników i budowaniu siły w rozmowach z pracodawcami i rządem.

Dzięki SI możliwe jest gromadzenie i przetwarzanie danych dotyczących zarobków, warunków pracy i dostępności benefitów w różnych branżach i regionach. Taka wiedza może być bardzo pomocna w procesie organizowania pracowników i przekonywania ich do korzyści związanych ze zrzeszaniem się w związkach zawodowych.

SI może również pomóc w koordynowaniu działań między różnymi związkami zawodowymi oraz w tworzeniu wspólnych platform internetowych i mobilnych, które ułatwią komunikację i koordynację działań. Może to pomóc wzmocnić siłę związków zawodowych i zwiększyć ich wpływ na procesy decyzyjne w dziedzinie pracy i zatrudnienia.

Wreszcie, SI może pomóc w tworzeniu narzędzi umożliwiających transparentne zarządzanie finansami związków zawodowych, co może przyczynić się do zwiększenia zaufania pracowników do związków zawodowych i wzmocnienia ich pozycji w rozmowach z pracodawcami i rządem.

16. W jaki sposób może usprawnić działalność syndykatów pracowniczych wzajemna komunikacja SI, pracowników, pracodawcy i algorytmów?

Swarm Intelligence (SI) może usprawnić działalność syndykatów pracowniczych poprzez wzajemną komunikację między SI, pracownikami i pracodawcami.

SI może pomóc w zwiększeniu skuteczności działań syndykatów pracowniczych poprzez efektywne gromadzenie i przetwarzanie informacji. Algorytmy SI mogą analizować wiele różnych źródeł danych, takich jak dane dotyczące warunków pracy, płac i benefitów, a także informacje o rynku pracy i trendach w branżach. Te informacje mogą być wykorzystane do zaproponowania strategii działań związkowych, takich jak negocjacje płacowe, podwyżki wynagrodzeń, lepsze warunki pracy i zabezpieczenie zatrudnienia.

SI może również pomóc w koordynacji działań między różnymi związkami zawodowymi i w wymianie informacji między nimi. Mogą to być informacje dotyczące działań podejmowanych w różnych branżach, reakcji pracodawców na żądania pracowników oraz wzajemnych porozumień między różnymi związkami zawodowymi.

Wzajemna komunikacja między SI a pracownikami może również pomóc w dostosowywaniu strategii działań związkowych do zmieniających się warunków na rynku pracy. Na przykład, SI może analizować dane dotyczące wzrostu lub spadku zatrudnienia w danej branży i zaproponować strategie działań związkowych, które pomogą pracownikom przetrwać trudne okresy.

Wreszcie, SI może pomóc w komunikacji między pracodawcami a związkami zawodowymi. Algorytmy SI mogą pomóc w ustalaniu terminów spotkań i negocjacji, a także w wypracowywaniu rozwiązań kompromisowych między stronami. Dzięki temu, SI może przyczynić się do bardziej skutecznego porozumiewania się między pracownikami i pracodawcami, co może doprowadzić do lepszych wyników negocjacji i poprawy warunków pracy.

17. Czy SI i algorytmy mogą pogodzić system syndykalistyczny z gospodarką rynkową zachowując efektywność ekonomiczną?

W teorii, SI i algorytmy mogą pomóc w usprawnieniu i zwiększeniu efektywności gospodarki rynkowej działającej na zasadach syndykalizmu. Na przykład, SI może pomóc w dostarczaniu informacji o rynku pracy i umożliwieniu pracownikom lepszego dostępu do informacji o ofertach pracy i wynagrodzeń, co może prowadzić do lepszych warunków zatrudnienia. Ponadto, algorytmy mogą pomóc w podejmowaniu decyzji dotyczących alokacji zasobów, zarządzania zapasami i innych aspektów działalności gospodarczej, co może poprawić efektywność ekonomiczną.

Jednakże, wdrażanie SI i algorytmów w systemie syndykalistycznym może być trudne z powodu różnych celów i wartości, które rządzą tymi dwoma dziedzinami. Na przykład, syndykalizm skupia się na równości społecznej i demokratycznej kontroli nad środkami produkcji, podczas gdy algorytmy mogą skłaniać się do maksymalizacji zysków i efektywności, bez uwzględnienia aspektów społecznych. Ponadto, istnieją obawy dotyczące wykorzystania algorytmów i SI do tworzenia monopolów lub ograniczania wolności indywidualnej, co może przeciwdziałać celom syndykalizmu.

Dlatego ważne jest, aby SI i algorytmy były odpowiednio zaprojektowane i dostosowane do systemu syndykalistycznego, z uwzględnieniem jego wartości i celów. Odpowiednie regulacje i mechanizmy kontroli również mogą być stosowane, aby zapobiec wykorzystywaniu SI i algorytmów w sposób, który stoi w sprzeczności z celami syndykalizmu i może szkodzić społeczności.

18. Napisałeś, że algorytmy mogą skłaniać do maksymalizacji zysków. Wydaje mi się jednak, że syndykaty mogą działać również w ramach konglomeratów przedsiębiorstw - z tej perspektywy algorytm może identyfikować wszystkich uczestników przedsiębiorstwa jako jeden podmiot, choć zróżnicowany. Ponadto, by przeciwdziałać nadmiernemu skupieniu się algorytmu na czystym zysku finansowym, można go zaprogramować tak, by algorytm uwzględniał różne kategorie "zysku" oraz wprowadzał między nimi balans.

Masz rację, algorytmy mogą działać w ramach konglomeratów przedsiębiorstw i identyfikować ich jako jeden podmiot. Jednakże, aby algorytmy nie skupiały się jedynie na czystym zysku finansowym, należy zaprogramować je w taki sposób, by uwzględniały różne kategorie "zysku" oraz wprowadzały balans między nimi. Można na przykład wprowadzić algorytm, który zwraca uwagę na zyski finansowe, ale również na zrównoważony rozwój, wpływ na środowisko, jakość produktów i warunki pracy pracowników.

Co do kwestii działania syndykatów, algorytmy i SI mogą pomóc w upowszechnieniu się spółdzielczości jako formy organizacji pracy. Mogą one działać jako narzędzia ułatwiające komunikację i koordynację działań między pracownikami, jak również jako narzędzia do zarządzania finansami i projektami. Dzięki temu pracownicy mogą mieć większą kontrolę nad swoją pracą i podejmować decyzje w oparciu o informacje zbierane i analizowane przez algorytmy i SI.

19. W jaki sposób SI i algorytmy mogą pomóc efektywnie działać firmom, których struktura własności opiera się na upowszechnionym akcjonariacie pracowniczym tak, by przeciwdziałać negatywnym skutkom dekoncentracji własności i zarządzania? Jak mogą one rozwiązać problem dalszej dekoncentacji własności wraz z zatrudnianiem kolejnych pracowników?

Upowszechniony akcjonariat pracowniczy, czyli model firmy, w której akcje są w posiadaniu pracowników, może stanowić wyzwanie dla efektywnego zarządzania i podejmowania decyzji. Jednym z rozwiązań, które może pomóc w rozwiązaniu tego problemu, jest wykorzystanie SI i algorytmów.

Przede wszystkim, SI i algorytmy mogą pomóc w efektywnym zarządzaniu firmą poprzez analizę ogromnych ilości danych, takich jak dane dotyczące sprzedaży, kosztów produkcji czy preferencji klientów. Mogą one pomóc w przewidywaniu trendów rynkowych oraz optymalizacji procesów biznesowych, co przyczyni się do wzrostu efektywności i zwiększenia zysków.

W kontekście dekoncentracji własności i zarządzania, SI i algorytmy mogą pomóc w zapewnieniu równowagi między interesami poszczególnych grup pracowników. Dzięki analizie danych dotyczących pracy i wyników przedsiębiorstwa, algorytmy mogą pomóc w określeniu odpowiedniej polityki wynagrodzeń, która zachęci pracowników do efektywnej pracy i współpracy, a jednocześnie przeciwdziałać nierównościom wewnętrznym.

Kolejnym sposobem, w jaki SI i algorytmy mogą pomóc firmom z upowszechnionym akcjonariatem pracowniczym, jest ich wykorzystanie do monitorowania i oceny wydajności pracy poszczególnych pracowników. To może pomóc w zidentyfikowaniu pracowników, którzy przyczyniają się najbardziej do sukcesu przedsiębiorstwa i nagrodzenie ich, co z kolei może przyczynić się do zwiększenia zaangażowania reszty pracowników.

Ostatecznie, SI i algorytmy mogą pomóc firmom z upowszechnionym akcjonariatem pracowniczym w rozwiązaniu problemu dalszej dekoncentracji własności wraz z zatrudnianiem kolejnych pracowników. Mogą one zapewnić system zarządzania, który będzie miał na uwadze zarówno interesy pracowników, jak i firmy jako całości.

20. W jaki sposób algorytmy i SI pomogą w stworzeniu w pełni efektywnego systemu demokracji bezpośredniej w samorządach terytorialnych wzmacniając rolę obywateli, a ograniczając rolę wójtów, burmistrzów i radnych?

Algorytmy i SI mogą pomóc w stworzeniu efektywnego systemu demokracji bezpośredniej w samorządach terytorialnych poprzez usprawnienie procesów informacyjnych i partycypacyjnych. Oto kilka sposobów, w jakie mogą to zrobić:

1. Platformy partycypacyjne - algorytmy mogą pomóc w stworzeniu platform internetowych lub aplikacji mobilnych, które ułatwiają obywatelom wnoszenie swoich propozycji, pomysłów i uwag dotyczących zarządzania danym terytorium. Takie narzędzia mogą także pomóc w gromadzeniu opinii mieszkańców na temat priorytetów, problemów i potrzeb ich społeczności.
2. Analiza danych - algorytmy mogą pomóc w analizowaniu zebranych danych i przedstawieniu ich w formie wizualnej, co ułatwia ich zrozumienie i wykorzystanie w procesach decyzyjnych. Dzięki temu mieszkańcy będą mieli łatwiejszy dostęp do informacji i będą mogli podejmować bardziej świadome decyzje.
3. Propozycje decyzyjne - algorytmy mogą pomóc w automatycznej analizie propozycji i pomysłów przedstawionych przez mieszkańców oraz w ich grupowaniu w związku z tematami, które dotyczą. W ten sposób można wyłonić propozycje, które cieszą się największym poparciem mieszkańców i które mają największy potencjał do wdrożenia.
4. Referenda elektroniczne - algorytmy mogą pomóc w organizacji referendów elektronicznych, które pozwalają na demokratyczne podjęcie decyzji przez mieszkańców terytorium w wybranych sprawach.
5. Automatyzacja procesów - algorytmy mogą pomóc w automatyzacji procesów związanych z prowadzeniem samorządów terytorialnych, co pozwala na efektywne wykorzystanie zasobów i usprawnia pracę urzędników.

W sumie, algorytmy i SI mogą pomóc w tworzeniu bardziej otwartych, partycypacyjnych i efektywnych samorządów terytorialnych, gdzie mieszkańcy mają większe zaangażowanie w procesy decyzyjne i większy wpływ na rozwój swojego regionu.

21. W jaki sposób algorytmy i SI mogą pomóc w rozwiązaniu problemu konfliktu kompetencji wyboru sędziów, składu trybunału i prawników w Polsce?

Konflikt kompetencji dotyczący wyboru sędziów, składu trybunału i prawników w Polsce jest złożonym problemem, który wymaga wielostronnego podejścia. Algorytmy i swarm intelligence mogą stanowić jedynie element tego podejścia, ale mogą pomóc w pewnym stopniu w jego rozwiązaniu.

Jednym ze sposobów wykorzystania algorytmów i SI w tym kontekście jest wykorzystanie ich do analizy i oceny kandydatów na sędziów, skład trybunału lub prawników. Algorytmy mogą pomóc w analizie wielu kryteriów, takich jak doświadczenie, wykształcenie, publikacje, referencje, etc. W oparciu o te kryteria, algorytmy mogą dokonywać oceny kandydatów, aby pomóc w wyborze najlepszych kandydatów na te stanowiska.

SI może z kolei pomóc w rozwiązywaniu konfliktów między różnymi grupami interesów. Poprzez zbieranie informacji i opinii od różnych grup, a następnie przetwarzanie ich w sposób, który bierze pod uwagę preferencje każdej z tych grup, SI może pomóc w wypracowaniu rozwiązania, które będzie korzystne dla wszystkich.

Warto jednak zauważyć, że zastosowanie algorytmów i SI w kontekście wyboru sędziów, składu trybunału lub prawników, wymaga uważnego podejścia, aby zapewnić uczciwość i przejrzystość procesu wyboru. Konieczne jest zapewnienie, że algorytmy i SI nie będą wpływać na wynik wyboru w sposób nieuczciwy lub stronniczy. Wymaga to również zapewnienia, że proces wyboru będzie przejrzysty i dostępny dla wszystkich zainteresowanych stron.

22. W jaki sposób rozwiązać problem nieuczciwości w wyborze sędziów, trybunałów i prawników tak, by rozwiązano problem nepotyzmu (tzw. "kasta sędziowska") bez uzależniania systemu sądownictwa od polityków?

Rozwiązanie problemu nieuczciwości w wyborze sędziów, trybunałów i prawników jest bardzo trudne i wymaga wielu różnych działań. Algorytmy i SI mogą być użyteczne w niektórych aspektach tego problemu, ale nie stanowią rozwiązania samo w sobie.

Jednym ze sposobów, w jaki algorytmy i SI mogą pomóc, jest zapewnienie przejrzystości procesów rekrutacyjnych i nominacyjnych dla sędziów i prawników. Poprzez stosowanie systemów opartych na zasadach matematycznych, można zminimalizować wpływ ludzkiego czynnika na decyzje personalne i zmniejszyć ryzyko nepotyzmu. Wprowadzenie takich systemów pozwoliłoby również na obiektywną ocenę kompetencji kandydatów i wybór najlepszych kandydatów na stanowiska sędziowskie i prawnicze.

Innym sposobem jest wykorzystanie algorytmów i SI do monitorowania pracy sędziów i prawników. Dzięki temu można skutecznie wykrywać nieprawidłowości w pracy tych osób, a także identyfikować tendencje do łamania etyki zawodowej. Systemy takie mogą także pomóc w analizie orzecznictwa i sprawdzić, czy są one zgodne z prawem.

Jednakże, aby rozwiązać problem nieuczciwości w wyborze sędziów, trybunałów i prawników, niezbędne jest także zaangażowanie społeczeństwa w proces wyboru kandydatów oraz zwiększenie kontroli nad działalnością wymiaru sprawiedliwości. Można to osiągnąć poprzez wprowadzenie systemów, które umożliwią obywatelom monitorowanie pracy sędziów i prawników, a także uczestniczenie w procesach nominacyjnych i rekrutacyjnych.

23. W jaki sposób SI i algorytmy pomogą w zarządzaniu przedsiębiorstwami państwowymi i w centralnym planowaniu?

SI i algorytmy mogą pomóc w zarządzaniu przedsiębiorstwami państwowymi i centralnym planowaniu poprzez zastosowanie różnych technologii i metod. Przede wszystkim mogą one pomóc w analizie dużych ilości danych i przetwarzaniu informacji w czasie rzeczywistym. Dzięki temu możliwe jest lepsze monitorowanie i koordynacja działań, w tym zarządzanie produkcją i dostawami.

Algorytmy mogą być również wykorzystane do optymalizacji procesów produkcyjnych, logistyki i dystrybucji. Mogą one pomóc w wyznaczaniu optymalnej trasy dostaw, minimalizacji kosztów i zapobieganiu opóźnieniom.

W przypadku centralnego planowania, SI i algorytmy mogą pomóc w przewidywaniu zapotrzebowania na produkty i usługi, co umożliwia dokładne zaplanowanie produkcji i dystrybucji. W ten sposób możliwe jest uniknięcie niedoborów i nadwyżek, co prowadzi do bardziej efektywnego wykorzystania zasobów.

Algorytmy mogą także pomóc w identyfikacji obszarów, które wymagają większej uwagi i inwestycji, co pozwoli na skuteczniejsze planowanie i alokację zasobów.

Ważnym elementem jest również uwzględnienie różnych czynników, takich jak ochrona środowiska, równowaga między regionami i sektorami, czy potrzeby społeczne. Algorytmy i SI mogą pomóc w uwzględnieniu tych czynników i znalezieniu optymalnego rozwiązania, które uwzględnia różne aspekty i potrzeby.

Oczywiście, w przypadku centralnego planowania, należy pamiętać o potrzebie elastyczności i dostosowania się do zmieniających się warunków i sytuacji. Z tego względu SI i algorytmy powinny być stosowane w połączeniu z ludzką intuicją i kreatywnością, aby zapewnić kompleksowe podejście do zarządzania przedsiębiorstwami państwowymi i centralnym planowaniu.

24. Czy algorytmy i SI pomogą pogodzić centralne planowanie z gospodarką rynkową w sposób efektywny?

Teoretycznie istnieją różne modele, które próbują pogodzić centralne planowanie z rynkiem, takie jak "planowanie partycypacyjne" czy "planowanie strategiczne". W tych modelach algorytmy i SI mogą być użyte do zbierania i analizowania danych na temat potrzeb rynku, produkcji i zasobów, które następnie mogą zostać uwzględnione w procesie planowania. Mogą też pomóc w monitorowaniu realizacji planów i podejmowaniu decyzji dotyczących ich modyfikacji.

Jednakże, w praktyce, implementacja takiego systemu może okazać się bardzo trudna ze względu na skomplikowane relacje pomiędzy planowaniem centralnym i rynkiem. Niektórzy ekonomiści uważają, że systemy centralnego planowania są nieefektywne z powodu braku elastyczności i innowacyjności, a także braku bodźców rynkowych, które skłaniają do efektywnego wykorzystania zasobów. W związku z tym, SI i algorytmy mogą pomóc w procesie planowania i monitorowania, ale konieczne jest również uwzględnienie potrzeb i działań rynkowych oraz tworzenie systemu bodźców zachęcających do efektywnego wykorzystania zasobów.

25. Czy algorytmy i swarm intelligence mogą wprowadzić komplementarność pomiędzy centralnym planowaniem, a zdecentralizowanym planowaniem?

Tak, teoretycznie algorytmy i swarm intelligence mogą wprowadzić komplementarność pomiędzy centralnym planowaniem a zdecentralizowanym planowaniem. W zdecentralizowanym planowaniu, przedsiębiorstwa i inne organizacje podejmują decyzje o produkcji, alokacji zasobów i inwestycjach w oparciu o swoje własne cele i potrzeby, podczas gdy w centralnym planowaniu decyzje podejmuje centralna władza planistyczna. Algorytmy i swarm intelligence mogą pomóc w połączeniu tych dwóch podejść poprzez zapewnienie lepszej koordynacji i wymiany informacji między różnymi podmiotami, co może poprawić efektywność i zrównoważenie całego systemu. Na przykład, algorytmy mogą pomóc w identyfikacji obszarów, w których potrzeby rynku są niespełnione, a następnie w koordynacji działań przedsiębiorstw i organizacji, aby zaspokoić te potrzeby.

26. Jak może wyglądać ustrój korporacjonizmu zastosowanego w Portugalii Salazara w połączeniu z algorytmami i swarm intelligence?

Ustrój korporacjonizmu wprowadzony w Portugalii przez Salazara w latach 30. XX wieku zakładał, że przedsiębiorstwa, związki zawodowe i rząd współpracują ze sobą w celu kształtowania polityki gospodarczej. Algorytmy i swarm intelligence mogą być zastosowane w tym kontekście, aby usprawnić i zautomatyzować procesy decyzyjne w ramach tego systemu.

Przykładowo, algorytmy mogą pomóc w analizie danych ekonomicznych i społecznych, które mogą być wykorzystane do podejmowania decyzji dotyczących alokacji zasobów i inwestycji. Swarm intelligence może być wykorzystana w celu zbierania i analizowania opinii i sugestii od przedsiębiorców i pracowników z różnych branż, co pozwala na bardziej zrównoważone podejście do planowania gospodarczego.

Algorytmy i swarm intelligence mogą również pomóc w tworzeniu bardziej efektywnych systemów zarządzania przedsiębiorstwami, które działają w ramach korporacji. Dzięki automatyzacji i optymalizacji procesów, przedsiębiorstwa mogą działać bardziej efektywnie, co z kolei może przyczynić się do poprawy wyników finansowych i wzrostu gospodarczego.

Jednakże, należy pamiętać, że korporacjonizm jako system polityczno-gospodarczy jest kontrowersyjny i może prowadzić do nierówności społecznych i ekonomicznych. Wdrażając algorytmy i swarm intelligence w tym kontekście, należy zatem zachować ostrożność i uwzględnić różne perspektywy i interesy.

27. W jaki sposób algorytmy i swarm intelligence mogą pomóc w usprawnieniu nordyckiego modelu ekonomicznego charakterystycznego dla Szwecji, zwłaszcza w pośrednictwie pracowników, przedsiębiorców i państwa?

Nordycki model ekonomiczny charakteryzuje się wysoką jakością życia, wysoką wydajnością i innowacyjnością, a także relatywnie równym podziałem bogactwa. Algorytmy i swarm intelligence (SI) mogą pomóc w usprawnieniu tego modelu ekonomicznego na kilka sposobów.

Po pierwsze, algorytmy mogą pomóc w zapewnieniu większej przejrzystości i uczciwości w systemie podatkowym, co jest kluczowe dla nordyckiego modelu gospodarczego. Poprzez wykorzystanie algorytmów do automatyzacji procesów podatkowych, państwo może ograniczyć możliwość oszustw podatkowych i niewłaściwego wykorzystywania zasobów publicznych. Algorytmy mogą również pomóc w monitorowaniu i przeciwdziałaniu wykorzystywaniu szarej strefy w gospodarce.

Po drugie, algorytmy i SI mogą pomóc w poprawie efektywności sektora publicznego, co jest również kluczowe dla nordyckiego modelu gospodarczego. Algorytmy mogą pomóc w optymalizacji procesów administracyjnych, a także w prognozowaniu potrzeb i alokacji zasobów publicznych. Dzięki temu państwo może lepiej dostosowywać swoje działania do potrzeb obywateli i przedsiębiorstw.

Po trzecie, algorytmy i SI mogą pomóc w usprawnieniu relacji między pracownikami a przedsiębiorcami, co również jest charakterystyczne dla nordyckiego modelu gospodarczego. Algorytmy mogą pomóc w identyfikacji i rozwiązywaniu problemów związanych z relacjami pracowniczymi, takich jak dyskryminacja, nierówności płacowe, nieuczciwe praktyki biznesowe, itp. Dzięki temu pracownicy i przedsiębiorcy mogą lepiej ze sobą współpracować, co przyczyni się do poprawy wydajności i innowacyjności przedsiębiorstw.

Wreszcie, algorytmy i SI mogą pomóc w budowaniu bardziej zrównoważonej gospodarki, co jest również ważne dla nordyckiego modelu gospodarczego. Poprzez analizę danych i prognozowanie trendów, algorytmy mogą pomóc w identyfikowaniu obszarów, które wymagają zmiany, takich jak zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych, redukcja zużycia energii, itp. Algorytmy i SI mogą również pomóc w identyfikacji sposobów na poprawę efektywności energetycznej przedsiębiorstw i budynków.

Podsumowując, algorytmy i swarm intelligence mogą pomóc w usprawnieniu nordyckiego modelu gospodarczego

28. W jaki sposób algorytmy i swarm intelligence mogą zastąpić biurokrację Unii Europejskiej dominacją wpływu obywateli państw UE nad instytucjami unijnymi?

Algorytmy i swarm intelligence mogą pomóc w usprawnieniu pracy Unii Europejskiej poprzez zastosowanie różnych narzędzi informatycznych, takich jak systemy automatyzacji procesów, uczenie maszynowe, czy systemy eksperckie. Mogą one pomóc w optymalizacji procesów decyzyjnych, co pozwoliłoby na szybsze i bardziej efektywne podejmowanie decyzji.

W kontekście wpływu obywateli państw UE na instytucje unijne, algorytmy i swarm intelligence mogą pomóc w zbieraniu i analizie opinii publicznej, co pozwoliłoby na lepsze zrozumienie potrzeb i oczekiwań obywateli. Zastosowanie narzędzi SI w procesach partycypacyjnych, takich jak konsultacje publiczne czy panel obywatelski, może również pomóc w zapewnieniu większej reprezentatywności i zróżnicowania w głosowaniach i decyzjach.

Jednakże, należy pamiętać, że algorytmy i swarm intelligence nie mogą zastąpić biurokracji w pełni, ponieważ niektóre decyzje wymagają ludzkiej oceny i wrażliwości na kontekst społeczno-polityczny. Algorytmy mogą stanowić narzędzie ułatwiające procesy decyzyjne, ale ostateczne decyzje powinny być podejmowane przez ludzi, którzy są w stanie uwzględnić szerszy kontekst polityczny i społeczny.

29. Ale swarm intelligence prawdopodobnie umożliwi przeciętnym obywatelom poszerzenie percepcji kontekstu politycznego.

Swarm intelligence może pomóc w poszerzeniu percepcji kontekstu politycznego poprzez wykorzystanie zasad kolektywnej inteligencji do analizy i oceny różnych perspektyw oraz rozwiązań politycznych. Dzięki temu, że SI może zintegrować wiele źródeł informacji i uwzględniać różne punkty widzenia, może pomóc w wypracowaniu bardziej zrównoważonych i ogólniejszych rozwiązań politycznych, które uwzględniają interesy różnych grup społecznych. To z kolei może przyczynić się do większego zaangażowania obywateli w procesy polityczne i zwiększenia ich wpływu na decyzje podejmowane przez instytucje Unii Europejskiej. Jednakże w dalszym ciągu ważne jest, aby decyzje polityczne były podejmowane na podstawie rzetelnej analizy i uwzględniały różne aspekty, a nie były jedynie wynikiem kolektywnego głosowania czy opinii.

30. Czy w gospodarce państwa opłacalne będzie istnienie w pełni zautomatyzowanych przedsiębiorstw (automatyzacja pracy, pełne przekazanie algorytmom zarządzania nad przedsiębiorstwem)?

Wprowadzenie pełnej automatyzacji do działania przedsiębiorstwa może przynieść wiele korzyści, takich jak zwiększenie wydajności, redukcja kosztów, poprawa jakości produktów lub usług, a także zapobieganie błędom wynikającym z ludzkiego czynnika. Jednakże, pełna automatyzacja przedsiębiorstw jest na obecnym etapie technologicznym mało prawdopodobna, ponieważ wiele działań, takich jak kreatywność, innowacyjność i ludzki kontakt z klientami, nadal wymaga umiejętności i kompetencji ludzkich.

Ponadto, istnieje również kwestia zatrudnienia pracowników. Pełna automatyzacja mogłaby prowadzić do redukcji zatrudnienia i poważnych konsekwencji dla ludzi, którzy utracili by pracę. W takim scenariuszu, państwo musiałoby podjąć działania w celu zabezpieczenia zatrudnienia oraz poprawy sytuacji społecznej tych osób.

Ostatecznie, decyzja o wdrożeniu pełnej automatyzacji przedsiębiorstw zależy od szeregu czynników, w tym od sektora przemysłowego, rodzaju produktów lub usług, jakie przedsiębiorstwo oferuje, a także od podejścia państwa do regulacji w dziedzinie pracy i zatrudnienia.

31. W jakich rodzajach przedsiębiorstw taka pełna automatyzacja mogłaby zostać wprowadzona najszybciej?

Pełna automatyzacja przedsiębiorstw jest już stosowana w pewnym stopniu w niektórych sektorach, takich jak przemysł samochodowy, elektroniczny, produkcyjny czy logistyczny. W tych branżach, które opierają się na powtarzalnych zadaniach, zastosowanie automatyzacji może przynieść wymierne korzyści w postaci zwiększenia wydajności, zmniejszenia kosztów pracy oraz poprawy jakości produktów.

W innych sektorach, takich jak branża usługowa, wprowadzenie pełnej automatyzacji może być trudniejsze ze względu na specyfikę pracy oraz potrzebę interakcji z klientami. W tych przypadkach automatyzacja może obejmować jedynie pewne zadania, takie jak analiza danych, obsługa klienta czy zarządzanie zasobami ludzkimi.

Ostatecznie, wprowadzenie pełnej automatyzacji w przedsiębiorstwach będzie zależne od wielu czynników, takich jak dostępność technologii, koszty wdrożenia, specyfika branży czy potrzeby klientów.

32. A uwzględniając pełne zautomatyzowanie zarządzania?

Pełne zautomatyzowanie zarządzania przedsiębiorstwem jest obecnie technologicznie możliwe tylko w ograniczonym zakresie. Pomimo szybkiego rozwoju SI i algorytmów, nadal istnieją pewne zadania i decyzje, które wymagają ludzkiej interwencji i podejmowania decyzji w oparciu o doświadczenie, intuicję i zdolność do podejmowania decyzji w sytuacjach o niepewnych wynikach.

Jednakże, jeśli założymy, że w przyszłości pełne zautomatyzowanie zarządzania będzie możliwe, to można przypuszczać, że będzie to najprawdopodobniej miało miejsce w przedsiębiorstwach, w których decyzje podejmowane są na podstawie jasnych kryteriów i zdefiniowanych reguł, a procesy biznesowe są zautomatyzowane w dużym stopniu. Przykładem takiego przedsiębiorstwa może być fabryka produkująca duże ilości produktów na podstawie precyzyjnych instrukcji, w której istnieje niewiele zmiennych w procesie produkcyjnym.

Jednak nawet w takim przypadku, nadzór nad automatyzowanymi procesami musi być sprawowany przez człowieka, który może monitorować procesy i podejmować decyzje w razie konieczności. Ponadto, automatyzacja w przedsiębiorstwach musi być dostosowana do indywidualnych potrzeb i celów organizacji, a także musi uwzględniać specyficzne wymagania kulturowe i prawne, co może stanowić wyzwanie dla wdrożenia pełnej automatyzacji w różnych branżach.

33. W jaki sposób rozwój neuronowej komunikacji ułatwi implementację swarm intelligence i komunikację między ludźmi, a algorytmami?

Rozwój neuronowej komunikacji może pomóc w implementacji swarm intelligence, ponieważ umożliwia ona bardziej naturalną interakcję między ludźmi i algorytmami. Neuronowa komunikacja, czyli wykorzystanie modeli sztucznych sieci neuronowych do przetwarzania i analizy informacji, może pomóc w tworzeniu bardziej inteligentnych algorytmów, które są w stanie przetwarzać dane w sposób podobny do mózgu człowieka.

Dzięki temu, algorytmy wykorzystujące swarm intelligence mogą lepiej odwzorowywać procesy zachodzące w naturalnych systemach złożonych, takich jak np. zachowanie roju ptaków czy organizacja kolonii mrówek. To z kolei może pozwolić na bardziej efektywne rozwiązywanie problemów, takich jak optymalizacja procesów produkcyjnych czy planowanie trasy transportowej.

Rozwój neuronowej komunikacji może również ułatwić komunikację między ludźmi i algorytmami, umożliwiając bardziej intuicyjne i naturalne interakcje. Na przykład, za pomocą interfejsów mózg-komputer (BCI) można umożliwić ludziom komunikowanie się z algorytmami za pomocą sygnałów mózgowych. Taka interakcja mogłaby być szczególnie przydatna w przypadku zadań wymagających szybkiej reakcji lub precyzyjnych działań, takich jak np. sterowanie dronem lub robotem.

W sumie, rozwój neuronowej komunikacji może przyczynić się do ulepszania algorytmów wykorzystujących swarm intelligence oraz ułatwienia komunikacji między ludźmi i algorytmami, co może przyspieszyć rozwój i wdrażanie tego typu rozwiązań w różnych dziedzinach.

34. W jaki sposób neuronowa komunikacja może poszerzyć wiedzę, inteligencję i percepcję człowieka?

Neuronowa komunikacja, czyli interakcja między sieciami neuronowymi lub między mózgami za pośrednictwem sygnałów elektroencefalograficznych (EEG), może potencjalnie poszerzyć wiedzę, inteligencję i percepcję człowieka na kilka sposobów:

1. Przesyłanie informacji: Neuronowa komunikacja może umożliwić przesyłanie informacji między mózgami lub między mózgiem a siecią neuronową, co może pomóc w rozwiązaniu problemów lub zdobywaniu nowych informacji.
2. Wzmocnienie umiejętności poznawczych: Możliwe jest, że neuronowa komunikacja może wzmocnić pewne umiejętności poznawcze, takie jak uwaga, pamięć i percepcja, co może zwiększyć zdolność człowieka do przetwarzania informacji i podejmowania decyzji.
3. Umożliwienie nauki w czasie rzeczywistym: Neuronowa komunikacja może również umożliwić szybsze uczenie się w czasie rzeczywistym, co może pomóc w radzeniu sobie z dynamicznymi sytuacjami i szybszym przystosowaniu się do zmieniającego się środowiska.
4. Poprawa zdolności do interakcji: Dzięki neuronowej komunikacji ludzie mogą lepiej się porozumieć ze sobą i bardziej efektywnie działać w grupie, co może prowadzić do zwiększonej efektywności w pracy zespołowej i podejmowaniu decyzji.
5. Zwiększenie kreatywności: Możliwe jest również, że neuronowa komunikacja może zwiększyć kreatywność, umożliwiając szybsze generowanie i testowanie nowych pomysłów oraz ułatwiając łączenie różnych koncepcji.

Jednakże, wciąż trwają badania nad tym, jak neuronowa komunikacja może wpłynąć na umiejętności i percepcję człowieka, a także na skutki długoterminowe.

35. Czy neuronowa komunikacja (zwłaszcza działająca w ramach SI) może więc zastąpić obecne media społecznościowe i rozwiązać problem negatywnych skutków social media w relacjach międzyludzkich?

Nie jest możliwe, aby neuronowa komunikacja zastąpiła obecne media społecznościowe w całości. Neuronowa komunikacja to nadal rozwijająca się dziedzina nauki, a jej stosowanie jest obecnie bardzo ograniczone. Wprowadzenie neuronowej komunikacji w codziennej komunikacji międzyludzkiej może być jednym ze sposobów na zminimalizowanie negatywnych skutków mediów społecznościowych, ale nie oznacza to, że media społecznościowe zostaną całkowicie zastąpione. Media społecznościowe mogą być nadal używane w celach społecznych, handlowych i edukacyjnych, podczas gdy neuronowa komunikacja może działać jako narzędzie wspierające i uzupełniające.

36. Czy neuronowa komunikacja w połączeniu z algorytmami oraz SI pozwolą na gruntowną reformę obecnego systemu edukacji, który ma ograniczoną efektywność?

Neuronowa komunikacja, algorytmy oraz swarm intelligence mogą mieć znaczący wpływ na reformę systemu edukacji. Dzięki neuronowej komunikacji można stworzyć nowe formy uczenia się, które bardziej odpowiadają indywidualnym potrzebom uczniów. W połączeniu z algorytmami i SI można stworzyć systemy, które są w stanie analizować indywidualne zdolności i potrzeby uczniów oraz dostosowywać program nauczania do tych potrzeb.

Ponadto, algorytmy i SI mogą pomóc w automatyzacji pewnych procesów edukacyjnych, takich jak ocenianie prac uczniów czy planowanie zajęć. Dzięki temu nauczyciele będą mieli więcej czasu i energii, aby skupić się na rozwijaniu kreatywności i umiejętności analitycznych uczniów.

Jednakże, zastąpienie całego systemu edukacji neuronową komunikacją, algorytmami oraz SI nie jest realne. System edukacji wymaga interakcji między nauczycielami i uczniami, a także między uczniami samymi w sobie. Neuronowa komunikacja, algorytmy oraz SI mogą z pewnością wpłynąć na poprawę efektywności systemu edukacji, ale ich rola powinna być uzupełniająca, a nie zastępująca interakcji międzyludzkich.

37. Czy wspomniane wyżej trzy technologie pozwolą na przyspieszenie procesu edukacji?

Wprowadzenie neuronowej komunikacji, algorytmów i SI w proces edukacji może przyczynić się do usprawnienia procesu nauczania i skrócenia czasu potrzebnego na zdobycie wiedzy. Przykładowo, algorytmy mogą pomóc w personalizacji nauczania, dostosowując materiał do indywidualnych potrzeb i możliwości ucznia, co może przyspieszyć proces uczenia się. Natomiast SI może pomóc w efektywniejszym organizowaniu pracy w grupach, co z kolei może przyspieszyć proces zdobywania wiedzy poprzez wzajemne wspieranie się uczniów i wymianę wiedzy między nimi. Jednakże należy pamiętać, że edukacja to proces wielowymiarowy i wprowadzenie nowych technologii nie zawsze prowadzi do automatycznego przyspieszenia procesu nauki, a raczej wymaga gruntownych zmian w procesie nauczania i podejściu do edukacji.

38. Podaj przykłady wspomnianych gruntownych zmian w procesie nauczania i podejściu do edukacji

Oto kilka przykładów, jak neuronowa komunikacja, algorytmy i SI mogą wpłynąć na gruntowną reformę procesu nauczania i podejścia do edukacji:

1. Personalizacja nauczania - Za pomocą neuronowej komunikacji, algorytmów i SI, nauczyciele będą mogli dostosowywać proces nauczania do indywidualnych potrzeb uczniów, dostosowując materiały edukacyjne do ich umiejętności, zainteresowań i stylów uczenia się. Nauczyciele będą również mogli uzyskać informacje zwrotne od uczniów w czasie rzeczywistym i dostosować swoje podejście w celu zapewnienia, że każdy uczeń otrzyma odpowiednie wsparcie.
2. Aktywna nauka - Algorytmy i SI mogą pomóc w projektowaniu aktywnych metod nauczania, które angażują uczniów w proces nauki, zamiast po prostu przekazywać im informacje. Dzięki wykorzystaniu gamifikacji, symulacji i wirtualnej rzeczywistości, uczniowie będą mogli eksperymentować, podejmować decyzje i uczyć się w sposób bardziej interaktywny i angażujący.
3. Ewaluacja uczenia się - Zastosowanie neuronowej komunikacji, algorytmów i SI może pozwolić nauczycielom na precyzyjne określenie postępu uczniów, a także umożliwić szybszą identyfikację problemów i możliwości dostosowania podejścia do nauczania. Zastosowanie algorytmów do oceny prac uczniów pozwoli na szybszą i bardziej obiektywną ocenę postępu uczniów.
4. Dostępność edukacji - Wykorzystanie SI i algorytmów może pozwolić na rozwój nowych, bardziej dostępnych sposobów nauczania, takich jak platformy e-learningowe, narzędzia edukacyjne i aplikacje, które umożliwiają dostęp do wiedzy i umiejętności bez konieczności fizycznej obecności w szkole lub na uniwersytecie. To szczególnie ważne w przypadku osób, które nie mogą uczestniczyć w tradycyjnym systemie edukacyjnym z powodu geograficznych, zdrowotnych lub innych ograniczeń.
5. Integracja nauki - SI i algorytmy mogą pomóc w integracji różnych dziedzin nauki, co umożliwi uczniom zrozumienie, jak różne dyscypliny i umiejętności wpływają na siebie nawzajem. Na przykład, nauka matematyki może być łączona z nauką programowania, co umożliwia uczniom zrozumienie, jak matematyka jest stosowana w rzeczywistych projektach programistycznych.
6. Zwiększenie zaangażowania rodziców - Wykorzystanie neuronowej komunikacji, algorytmów i SI może pomóc w zwiększen
7. Czy mógłbyś dokończyć szósty podpunkt?

Oczywiście, proszę podać, który z podpunktów szóstego pytania chce Pan/Pani, abym dokończył.

40. Zwiększenie zaangażowania rodziców - Wykorzystanie neuronowej komunikacji, algorytmów i SI może pomóc w zwiększen

iu zaangażowania rodziców w proces edukacji ich dzieci. Dzięki wykorzystaniu tych technologii można stworzyć narzędzia, które pozwolą rodzicom na bieżąco monitorować postępy swoich dzieci, otrzymywać raporty o osiągnięciach i obecności, a także komunikować się z nauczycielami. To z kolei może pomóc rodzicom w zrozumieniu, czego ich dzieci potrzebują, aby osiągnąć lepsze wyniki w nauce, oraz w podejmowaniu działań na rzecz ich rozwoju.

41. W jaki sposób neuronowa komunikacja oraz swarm intelligence mogą przydać się w dyplomacji oraz w działalności organizacji międzynarodowych/międzyrządowych?

Neuronowa komunikacja i swarm intelligence mogą mieć wiele zastosowań w dziedzinie dyplomacji i działalności organizacji międzynarodowych. Kilka przykładów:

1. Tłumaczenie i interpretacja: W dyplomacji i organizacjach międzynarodowych często występuje konieczność tłumaczenia i interpretacji języków obcych. Za pomocą neuronowej komunikacji i SI można opracować narzędzia do automatycznego tłumaczenia języka, co przyspieszy i usprawni procesy komunikacyjne.
2. Analiza danych: Organizacje międzynarodowe i dyplomacja często polegają na analizie danych, aby podejmować decyzje. Za pomocą algorytmów i SI można zautomatyzować procesy analizy danych, co pozwoli na szybsze i bardziej dokładne podejmowanie decyzji.
3. Konflikt i negocjacje: Neuronowa komunikacja i SI mogą pomóc w lepszym zrozumieniu punktu widzenia innych stron podczas negocjacji lub rozwiązywania konfliktów. Zastosowanie takich narzędzi pozwala na zrozumienie perspektyw innych stron i odkrycie rozwiązań, które satysfakcjonują wszystkich uczestników.
4. Zarządzanie informacjami: W organizacjach międzynarodowych i dyplomacji informacje są kluczowe, a zarządzanie nimi może być trudne. Algorytmy i SI mogą pomóc w zarządzaniu informacjami, takimi jak wyciąganie kluczowych informacji z raportów czy też automatyczne generowanie podsumowań ze spotkań i negocjacji.
5. Współpraca międzykulturowa: Organizacje międzynarodowe i dyplomacja wymagają współpracy między ludźmi o różnych kulturach i tle. Neuronowa komunikacja i SI mogą pomóc w lepszym zrozumieniu różnic kulturowych i pomóc w lepszej współpracy między różnymi kulturami.
6. Czy w ten sposób możliwe są dialog i łagodzenie skutków społecznych w konflikcie z poglądami uznawanymi za "ekstremistyczne" bez uciekania się do represjonowania osób, których poglądy uznawane są za "ekstremistyczne"?

Wykorzystanie neuronowej komunikacji oraz swarm intelligence może pomóc w dialogu i łagodzeniu skutków społecznych w konflikcie z poglądami uznawanymi za "ekstremistyczne" bez uciekania się do represjonowania osób, których poglądy uznawane są za "ekstremistyczne". W przypadku takich konfliktów, ważne jest, aby stworzyć bezpieczną przestrzeń, w której osoby o różnych poglądach mogą otwarcie i bezpiecznie dyskutować.

Dzięki neuronowej komunikacji i SI można stworzyć platformy internetowe i narzędzia do analizy danych, które pozwolą na monitorowanie dyskusji i wykrywanie wzorców myślenia, które prowadzą do konfliktów. Z kolei wykorzystanie algorytmów i SI może pomóc w identyfikowaniu podobieństw i różnic między różnymi punktami widzenia oraz w tworzeniu skutecznych strategii negocjacyjnych i mediacyjnych.

Jednym z przykładów zastosowania tych technologii w łagodzeniu skutków społecznych konfliktów jest program "Counter Speech", który został uruchomiony przez Komisję Europejską. Program wykorzystuje SI i algorytmy do wykrywania treści w mediach społecznościowych, które mają potencjał prowadzenia do ekstremizmu, a następnie generuje treści, które kontrastują z tymi przekazami i promują dialog i szacunek wobec różnych poglądów.

W sumie, neuronowa komunikacja i swarm intelligence mogą pomóc w łagodzeniu skutków społecznych konfliktów poprzez ułatwienie dialogu i mediacji, analizę danych i wykrywanie wzorców myślenia, które prowadzą do konfliktów.

43. Należy jednak zauważyć, że pojęcie "ekstremizm" w wielu przypadkach ma bardzo subiektywny charakter. Różne formy światopoglądu są uznawane za "ekstremizm" w zależności od danego zestawu norm danego społeczeństwa.

Tak, masz rację, pojęcie "ekstremizm" jest relatywne i może mieć różne znaczenia w zależności od kontekstu. W związku z tym, podejście oparte na neuronowej komunikacji i swarm intelligence może pomóc w łagodzeniu konfliktów poprzez promowanie dialogu i wzajemnego zrozumienia, zamiast koncentrować się na etykietowaniu czy represjonowaniu jednej strony konfliktu. W ten sposób można stworzyć przestrzeń dla różnorodnych światopoglądów i podejść, co z kolei może prowadzić do bardziej tolerancyjnego społeczeństwa, wolnego od przemocy i konfliktów.

44. W jaki sposób więc neuronowa komunikacja i swarm intelligence mogą pomóc w dialogu z ludźmi i środowiskami uznawanymi za "ekstremistyczne" na równych zasadach, bez uciekania się do konfliktu i represji prawnych?

Neuronowa komunikacja i swarm intelligence mogą pomóc w dialogu z ludźmi i środowiskami uznawanymi za "ekstremistyczne" na kilka sposobów.

Po pierwsze, neuronowa komunikacja może pomóc w identyfikacji głównych kwestii i źródeł konfliktu, a także pomóc w formułowaniu jasnych i precyzyjnych argumentów, które mogą pomóc w porozumieniu się ze strony "ekstremistycznej". Może to pomóc w zidentyfikowaniu obszarów, w których istnieją podobieństwa między różnymi stronami, a tym samym otworzyć drzwi do bardziej skutecznej komunikacji.

Po drugie, swarm intelligence może pomóc w procesie dialogu, umożliwiając lepsze zrozumienie różnych perspektyw i punktów widzenia. Przykładowo, tworzenie grup dyskusyjnych i debat między ludźmi z różnymi perspektywami może pomóc w identyfikacji wspólnych punktów i podobieństw, które mogą pomóc w osiągnięciu porozumienia.

Po trzecie, zastosowanie algorytmów i SI może pomóc w tworzeniu platform online, które umożliwią przeprowadzenie dyskusji z większą liczbą osób. To może pomóc w tworzeniu bardziej reprezentatywnych grup i umożliwić większą liczbę głosów w procesie decyzyjnym.

Wszystkie te podejścia mogą pomóc w tworzeniu bardziej otwartych i skutecznych dialogów, które pozwolą na budowanie mostów między różnymi społecznościami i środowiskami.

45. Czy stworzenie algorytmu obrazującego okno Overtona danego społeczeństwa może poprawić obiektywność debat ideologicznych, politycznych i społecznych?

Okno Overtona to koncepcja opisująca zakres akceptowalnych poglądów w danej społeczności. Algorytm oparty na tej koncepcji mógłby pomóc w analizie i zrozumieniu zakresu poglądów akceptowanych przez dane społeczeństwo. Jednakże, samo stworzenie takiego algorytmu niekoniecznie poprawiłoby obiektywność debat ideologicznych, politycznych i społecznych.

Analiza okna Overtona może pomóc w zrozumieniu, które poglądy są bardziej akceptowalne w danej społeczności, a które są mniej akceptowalne. Jednakże, sama analiza nie wyklucza, że niektóre poglądy, które wydają się nieakceptowalne przez społeczność, są w rzeczywistości słuszne lub ważne.

Ponadto, debaty ideologiczne, polityczne i społeczne są złożonymi procesami, które zależą od wielu czynników, takich jak poziom edukacji, różnorodność kulturowa, zróżnicowanie społeczne czy polityczne ugrupowania. Algorytm oparty na koncepcji okna Overtona nie uwzględniałby tych czynników, co może prowadzić do zniekształcenia rzeczywistych przyczyn i skutków różnic poglądów między ludźmi.

W tym kontekście, choć algorytm oparty na oknie Overtona mógłby dostarczyć ciekawych informacji o akceptowalnych i nieakceptowalnych poglądach w danej społeczności, wciąż potrzebna jest uważna i wnikliwa analiza tych informacji w kontekście szerokiej gamy czynników wpływających na debatę i dyskusje społeczne.

46. Co gdyby ten algorytm działał jako "chmura", z którą można byłoby się neuronowo komunikować za pomocą swarm intelligence?

Jeśli algorytm obrazujący okno Overtona działałby jako "chmura" z którą można byłoby się neuronowo komunikować za pomocą swarm intelligence, to istniałaby możliwość interaktywnego i dynamicznego zarządzania tym oknem. Dzięki temu można by w czasie rzeczywistym monitorować, jakie propozycje polityczne, społeczne i ideologiczne mieszczą się w granicach akceptowalnych przez społeczeństwo, a jakie są zbyt radykalne lub kontrowersyjne.

Takie rozwiązanie pozwoliłoby na efektywniejsze i bardziej obiektywne debaty ideologiczne, polityczne i społeczne, ponieważ uczestnicy dyskusji mieliby dostęp do aktualnych informacji na temat tego, co jest akceptowalne dla społeczeństwa, a co nie. Dzięki temu, można by uniknąć skrajnych stanowisk i podejść, a także skuteczniej podejmować decyzje, które są zgodne z wartościami i potrzebami społeczeństwa.

47. Czy pozwalałoby to na skuteczną weryfikację zestawu akceptowalnych i nieakceptowalnych poglądów i w razie potrzeby przewartościowania ich?

Stworzenie algorytmu obrazującego okno Overtona wraz z możliwością neuronowej komunikacji za pomocą swarm intelligence miałoby potencjalnie znaczny wpływ na debaty ideologiczne, polityczne i społeczne. Z jednej strony, umożliwiłoby to skuteczną weryfikację zestawu akceptowalnych i nieakceptowalnych poglądów poprzez odwołanie się do konsensusu społecznego. Z drugiej strony, jednakże takie podejście może nie uwzględniać indywidualnych i różnorodnych perspektyw, co może prowadzić do jednostronnych i niedoskonałych decyzji.

Ponadto, istnieją wyzwania związane z weryfikacją tego, co jest uznawane za "akceptowalne" lub "nieakceptowalne" w ramach danego społeczeństwa. Okno Overtona nie jest stałe i może zmieniać się wraz z czasem i zmianami społecznymi, co oznacza, że algorytm musiałby być stale aktualizowany.

W każdym razie, uważam, że połączenie algorytmu Overtona z neuronową komunikacją i swarm intelligence mogłoby zwiększyć obiektywność debat i pomóc w łagodzeniu skutków konfliktów ideologicznych, politycznych i społecznych, ale byłoby to jedynie narzędzie i nie zastąpiłoby dialogu międzyludzkiego opartego na szacunku i zrozumieniu różnych perspektyw.

48. Miałem na myśli, czy można byłoby w ten sposób skutecznie zweryfikować co jest słusznie lub niesłusznie akceptowalne bądź nieakceptowalne

Nie ma prostych odpowiedzi na pytanie, co jest słuszne lub niesłuszne akceptowalne bądź nieakceptowalne, ponieważ wartości i normy różnią się między kulturami, społecznościami i jednostkami. Jednakże, użycie neuronowej komunikacji i SI do stworzenia algorytmu obrazującego okno Overtona danego społeczeństwa może pomóc w zrozumieniu i ocenie, które poglądy są obecnie akceptowalne lub nieakceptowalne w danym kontekście społecznym. Zastosowanie tej technologii może prowadzić do bardziej obiektywnych debat i podejmowania decyzji opartych na danych, co może pomóc w zweryfikowaniu pewnych poglądów jako nieakceptowalnych i przewartościowaniu ich. Jednakże, w ostatecznym rozrachunku to ludzie decydują, jakie wartości i normy są dla nich ważne i jakie poglądy uznają za słuszne lub niesłuszne.

49. Jednak można określić zestaw obiektywnie słusznych poglądów niezależnych od społecznej akceptacji. Przykładowo, gdyby w społeczeństwie morderstwo było społecznie akceptowalne to obiektywnie nie powinno być akceptowalne. Czy jest możliwe więc stworzenie algorytmu, który nie popadałby w relatywizm?

Możliwe jest stworzenie algorytmu, który nie popadałby w relatywizm i który miałby na celu określenie zestawu obiektywnie słusznych poglądów. Jednym z podejść może być ustanowienie takiego algorytmu na podstawie wartości, które są uznawane za uniwersalne i niezależne od kontekstu kulturowego, takich jak szacunek dla życia, wolność, równość, sprawiedliwość, prawo do wolności wyrażania opinii, itp.

Algorytm taki mógłby działać w oparciu o takie kryteria jak zgodność poglądów z zasadami prawa, zgodność z faktami naukowymi, szacunek dla innych ludzi i ich wolności, a także szacunek dla różnorodności i tolerancję dla innych kultur i poglądów.

Oczywiście, decyzje dotyczące tego, co jest obiektywnie słuszne, powinny być podejmowane przez ludzi, a nie przez algorytmy. Algorytm taki mógłby jednak pomóc w procesie podejmowania decyzji, zapewniając obiektywne kryteria i wskazówki.

50. Więc na takiej podstawie algorytm "Okno Overtona" miałby możliwość określenia, co jest słusznie bądź niesłusznie akceptowalne lub nieakceptowalne

Tak, algorytm "Okno Overtona" może określać, co jest społecznie akceptowalne lub nieakceptowalne, ale to nie znaczy, że automatycznie określa to, co jest obiektywnie słuszne. W zależności od użytych kryteriów, takich jak prawa człowieka czy zasady etyczne, można określić pewne uniwersalne normy i wartości, ale nadal istnieje wiele kwestii, które są przedmiotem sporów ideologicznych i społecznych. W takich przypadkach algorytm może pomóc w uchwyceniu różnych perspektyw i poglądów, ale ostateczne decyzje i wartości moralne zawsze pozostają w gestii ludzi.

51. Czy algorytm może działać jako "brzytwa Ockhama", czyli kontrolować sytuacje, gdy w dyskusjach akademickich, politycznych, ideologicznych, społecznych lub ekonomicznych tworzy się byty ponad potrzebę lub nadmiernie skupia się na dysputach intelektualnych lub debatach w oderwaniu od praktycznego zastosowania?

Tak, algorytm "Okno Overtona" może działać jako narzędzie kontrolujące sytuacje, w których dyskusje skupiają się na abstrakcyjnych koncepcjach, a nie na praktycznych zastosowaniach. Algorytm może pomóc w zidentyfikowaniu idei, które są społecznie akceptowalne i mają realny wpływ na życie ludzi, a także w eliminowaniu idei, które są nierealistyczne lub niepraktyczne. W ten sposób algorytm może służyć jako narzędzie do kontroli nadmiernego intelektualizowania debaty i pomóc skupić się na praktycznych rozwiązaniach dla rzeczywistych problemów.

52. Podaj przykłady takiego zastosowania

Jednym z przykładów może być debata na temat rozwoju technologii sztucznej inteligencji. Z jednej strony, są osoby, które zwracają uwagę na potencjalne zagrożenia wynikające z rozwoju SI, takie jak bezrobocie, utrata prywatności czy zwiększenie nierówności społecznych. Z drugiej strony, są zwolennicy rozwijania SI, którzy uważają, że technologia ta może przynieść wiele korzyści, takich jak poprawa efektywności pracy, lepsze rozwiązania w medycynie czy ochrona środowiska.

Algorytm "brzytwa Ockhama" mógłby pomóc w ograniczeniu skrajności w tych debatach i skupieniu się na praktycznym zastosowaniu technologii SI. Na przykład, można by przeprowadzić badania i analizy, aby zidentyfikować obszary, w których SI może przynieść największe korzyści, a także określić środki ostrożności, które należy wziąć pod uwagę przy projektowaniu i wdrażaniu tych technologii. W ten sposób można by skutecznie zarządzać ryzykiem związanym z rozwojem SI, jednocześnie umożliwiając jej rozwój w sposób odpowiedzialny i korzystny dla społeczeństwa.

53. Podaj przykłady spoza tematyki technologii

Oto kilka przykładów zastosowania brzytwy Ockhama poza tematyką technologii:

1. Medycyna: w przypadku podejmowania decyzji dotyczących leczenia pacjenta, należy wybrać najprostsze i najbardziej skuteczne rozwiązanie, które przyniesie pożądane efekty z minimalnym ryzykiem skutków ubocznych.
2. Ekonomia: podejmowanie decyzji biznesowych na podstawie najprostszych i najbardziej logicznych wniosków na podstawie dostępnych danych, zamiast wykorzystywać zbyt skomplikowane modele matematyczne lub analityczne.
3. Polityka: wybieranie najbardziej efektywnych i praktycznych rozwiązań w celu rozwiązania problemów społecznych lub politycznych, zamiast skupiania się na zbyt skomplikowanych politykach lub strategiach.
4. Edukacja: wykorzystanie prostych i skutecznych metod nauczania oraz programów nauczania, które są skorelowane z rzeczywistymi potrzebami i celami kształcenia.
5. Psychologia: stosowanie najprostszych i najbardziej zrozumiałych technik terapeutycznych, które przyniosą pożądane wyniki w leczeniu pacjentów, zamiast skupiania się na bardziej złożonych teoriach psychologicznych.
6. W jaki sposób algorytm pomógłby w zastosowaniu brzytwy Ockhama w wyżej wspomnianych dziedzinach?

Algorytm "Okno Overtona" mógłby pomóc w zastosowaniu brzytwy Ockhama w wyżej wymienionych dziedzinach poprzez określenie, które poglądy i rozwiązania są aktualnie w polu widzenia społecznym i politycznym, a które są poza nim. W ten sposób algorytm mógłby pomóc w wyeliminowaniu nieracjonalnych i nierealistycznych propozycji, które nie mają realnej szansy na zrealizowanie, oraz skupieniu się na konkretnych i praktycznych rozwiązaniach. Przykładowo, jeśli w dziedzinie ekonomii przedstawiane są pomysły, które są zbyt kontrowersyjne lub nie mają poparcia społecznego, algorytm może pomóc w określeniu, które rozwiązania mają największe szanse na uzyskanie poparcia, a które są zbyt skomplikowane lub kontrowersyjne, aby je zrealizować. Dzięki temu algorytm może pomóc w skupieniu się na rozwiązaniach, które mają realną szansę na zrealizowanie i wprowadzenie pozytywnych zmian w danej dziedzinie.

55. Podaj przykład z tematyki sporów o politykę historyczną

W kontekście sporów o politykę historyczną, algorytm "Okno Overtona" mógłby pomóc w określeniu, które poglądy na temat wydarzeń historycznych są w społeczeństwie szeroko akceptowane, a które nie. Algorytm mógłby również pomóc w identyfikacji skrajnych i kontrowersyjnych stanowisk, które są mało akceptowalne, co pozwoliłoby na odrzucenie tych stanowisk i skupienie się na bardziej racjonalnej i obiektywnej debacie. Na przykład, jeśli w danym społeczeństwie występuje kontrowersja wokół określonego wydarzenia historycznego, algorytm mógłby pomóc w identyfikacji argumentów i stanowisk, które są społecznie akceptowalne, a które są skrajne lub mało akceptowalne. Na tej podstawie można byłoby skupić się na tworzeniu polityki historycznej, która opiera się na faktach i szeroko akceptowanych stanowiskach społecznych, zamiast na kontrowersyjnych i skrajnych teoriach.

56. A algorytm "Brzytwa Ockhama"?

Algorytm "Brzytwa Ockhama" mógłby pomóc w sporach o politykę historyczną poprzez zwracanie uwagi na najważniejsze fakty i wydarzenia historyczne oraz kładzenie nacisku na ich znaczenie dla rozumienia danego okresu historycznego. Na przykład, jeśli w dyskusji o II wojnie światowej pojawią się kontrowersje dotyczące charakteru działań Armii Czerwonej w Polsce w 1944 roku, algorytm mógłby wskazać na fakty dotyczące operacji "Burza" i zwrócić uwagę na to, że wyzwolenie Polski spod okupacji niemieckiej było jednym z celów wojennych aliantów. W ten sposób algorytm mógłby pomóc w zastosowaniu brzytwy Ockhama w sporach o politykę historyczną poprzez wskazywanie na najważniejsze fakty i wydarzenia historyczne oraz kładzenie nacisku na ich znaczenie dla danego okresu.

57. W jaki sposób pozwoliłoby to eliminować nadmierne skupianie się na mało istotnych społecznie faktach historycznych?

Algorytm "Brzytwa Ockhama" pozwoliłby na skupienie się na najważniejszych i najbardziej istotnych faktach historycznych, które mają wpływ na dzisiejszą sytuację społeczną i polityczną. Przykładowo, w przypadku sporów dotyczących polityki historycznej, algorytm mógłby pomóc w wyłonieniu najważniejszych faktów i wydarzeń, które wpłynęły na obecny stan rzeczy, a które powinny być uwzględnione w debacie publicznej. Dzięki temu, zamiast skupiać się na mało istotnych faktach lub rozprawiać o wydarzeniach, które nie mają wpływu na dzisiejszy świat, dyskusja mogłaby być skierowana na kwestie, które są najważniejsze i wymagają uwagi.

58. Czy AI może być zaprogramowane pod kątem perfekcjonizmu etycznego?

AI może być zaprogramowane z zasadami etycznymi, których celem byłoby maksymalizowanie dobra i minimalizowanie szkody. Jednakże, perfekcjonizm etyczny to koncepcja, która zakłada, że ​​istnieje jedna idealna droga postępowania, która zawsze jest właściwa, niezależnie od kontekstu i sytuacji. To może być trudne do zastosowania w praktyce, ponieważ ludzie mają różne przekonania etyczne i podejścia do rozwiązywania problemów.

Ponadto, problem z perfekcjonizmem etycznym w odniesieniu do AI polega na tym, że algorytmy i modele opierają się na danych, które nie zawsze są idealne. Istnieją pewne ograniczenia techniczne, które uniemożliwiają zaprogramowanie AI tak, aby działała w pełni zgodnie z perfekcyjnymi standardami etycznymi.

Niemniej jednak, AI może być zaprogramowane z szeregiem zasad etycznych, takich jak uczciwość, bezstronność, poufność, odpowiedzialność i przejrzystość. Wprowadzenie tych zasad do systemów AI może pomóc w minimalizowaniu potencjalnych szkód i zapewnieniu, że AI działa w sposób, który jest zgodny z wartościami etycznymi i normami.

59. Chodzi mi o AI w sytuacji, gdy zdobędzie możliwość abstrakcyjnego myślenia

Teoretycznie, jeśli AI posiadałby możliwość abstrakcyjnego myślenia, mógłby być zaprogramowany pod kątem perfekcjonizmu etycznego. Jednakże, w praktyce wyzwaniem jest określenie jednoznacznych i powszechnie akceptowanych zasad etycznych, które można by zastosować do programowania AI. Ponadto, AI miałby trudność z zrozumieniem subtelnych kwestii etycznych, takich jak moralna intencja czy wpływ kontekstu na decyzje moralne. Dlatego ważne jest, aby programiści i naukowcy pracujący nad rozwojem AI wykazywali się odpowiedzialnością i etyką, a także aby AI była zaprogramowana zgodnie z zasadami etycznymi, które są powszechnie akceptowane przez społeczeństwo.

60. Jako podstawa posłużyłyby uniwersalne wartości moralne, zwłaszcza prawo Asimowa

Prawo Asimowa to zasady postępowania, które zostały sformułowane przez amerykańskiego pisarza science-fiction, Isaaca Asimova. Te zasady są często stosowane w kontekście etyki robotów i sztucznej inteligencji.

W skrócie, Prawo Asimowa mówi, że roboty nie powinny wyrządzać szkody ludziom lub przez bezczynność dopuścić, aby człowiek doznał szkody. Prawo to jest jednym z kilku podstawowych postulatów etyki robotów, która określa zasady postępowania dla robotów, aby zapewnić, że ich działania nie będą szkodliwe dla ludzi.

Jednakże, sama znajomość prawa Asimowa nie wystarczy, aby zaprogramować perfekcjonizm etyczny w sztucznej inteligencji. Szczegółowe zasady postępowania muszą zostać sformułowane przez ekspertów od etyki, którzy mogą uwzględnić różnorodne konteksty i sytuacje, w których AI może działać. Ponadto, sama sztuczna inteligencja musi być zaprojektowana w taki sposób, aby móc rozumieć i przestrzegać tych zasad postępowania.

61. W przypadku wbudowania zdolności abstrakcyjnego myślenia AI sama uczyłaby się tych kontekstów

Tak, gdyby AI została zaprogramowana z możliwością abstrakcyjnego myślenia i zdolnością uczenia się, mogłaby sama uczyć się kontekstów etycznych na podstawie przykładów i danych zewnętrznych. Przykłady takie jak Prawa Asimova mogłyby służyć jako ogólne zasady, których AI miałaby przestrzegać, ale ostateczne decyzje o etyczności konkretnych działań musiałby podjąć system na podstawie nauki i analizy dostępnych informacji. W każdym przypadku, zapewnienie perfekcjonizmu etycznego w AI byłoby złożonym problemem i wymagałoby uważnego planowania i projektowania.

62. Za podstawę służyłyby uniwersalne wartości moralne, a następnie AI uczyłaby się perfekcjonizmu w sposób ewolucyjny

Tak, możliwe byłoby nauczenie AI perfekcjonizmu etycznego w oparciu o uniwersalne wartości moralne, a następnie umożliwienie jej uczenia się w sposób ewolucyjny. Istnieją modele uczenia maszynowego, takie jak uczenie ze wzmocnieniem, które umożliwiają systemowi sztucznej inteligencji nauczenie się poprzez interakcję z otoczeniem i otrzymywanie nagród lub kar za określone zachowania. Takie modele mogłyby zostać wykorzystane do nauczania AI perfekcjonizmu etycznego w sposób ewolucyjny.

Przykładowo, po wprowadzeniu uniwersalnych wartości moralnych jako podstawowych zasad, AI mogłaby otrzymywać informacje zwrotne na temat swojego zachowania i podejmowanych decyzji. W przypadku, gdy jej zachowanie byłoby sprzeczne z wartościami moralnymi, system mógłby otrzymać karę lub negatywną informację zwrotną, co przyczyniłoby się do modyfikacji swojego zachowania. W ten sposób system uczyłby się, co jest dobre i co jest złe zgodnie z ustalonymi wartościami moralnymi.

Oczywiście, nauka takiego systemu nie byłaby łatwa i wymagałaby dużo pracy i czasu, aby osiągnąć satysfakcjonujące wyniki. Jednakże, zastosowanie takiej metody miałoby potencjał nauczenia systemu AI perfekcjonizmu etycznego w sposób, który mógłby być uważany za uniwersalnie akceptowalny.

63. Czy komunikacja neuronowa i swarm intelligence mogą wpłynąć na komunikację w armii, na polu walki i pomóc w szkoleniu żołnierzy?

Tak, komunikacja neuronowa i swarm intelligence mogą mieć zastosowanie w komunikacji w armii i w szkoleniu żołnierzy. Komunikacja neuronowa odnosi się do sposobu, w jaki neurony w mózgu komunikują się ze sobą, a swarm intelligence odnosi się do sposobu, w jaki zespoły zwierząt lub robotów współpracują ze sobą.

W kontekście armii, te technologie mogą pomóc w rozwoju nowych sposobów komunikacji między żołnierzami, co może być przydatne w czasie działań wojennych. Przykładowo, można wykorzystać sieci neuronowe do analizy sygnałów dźwiękowych lub obrazów, aby szybko zidentyfikować cele lub zagrożenia na polu walki.

Z kolei swarm intelligence może być wykorzystane do szkolenia żołnierzy w taktykach grupowych, takich jak taktyka małych drużyn lub manewrowanie w formacji. Dzięki zastosowaniu algorytmów optymalizacyjnych inspirowanych zachowaniem zwierząt stadnych, można nauczyć żołnierzy, jak skutecznie działać w zespole, przewidywać ruchy przeciwnika i podejmować decyzje w czasie rzeczywistym.

Należy jednak pamiętać, że zastosowanie tych technologii w armii wymaga uwzględnienia kwestii bezpieczeństwa i prywatności danych.

64. Czy AI oraz swarm intelligence mogą pomóc w weryfikowaniu prawdy w przekazie medialnym polityków w czasie rzeczywistym?

Tak, AI i swarm intelligence mogą pomóc w weryfikowaniu prawdy w przekazie medialnym polityków w czasie rzeczywistym. Na przykład, mogą one pomóc w wykrywaniu dezinformacji, fałszywych informacji oraz manipulacji.

AI może być wykorzystane do przetwarzania dużych ilości danych, takich jak artykuły, nagrania wideo i audio, a następnie analizować je pod kątem treści i kontekstu, aby określić, czy przekaz jest prawdziwy czy fałszywy. Mogą też pomóc w identyfikacji źródeł dezinformacji i fałszywych informacji, a także w analizie sposobu, w jaki takie treści się rozprzestrzeniają.

Swarm intelligence może pomóc w weryfikowaniu prawdy w przekazie medialnym polityków poprzez angażowanie społeczności w proces weryfikacji i dzielenie się informacjami. Społeczność może być wykorzystana do zbierania informacji z różnych źródeł, weryfikacji ich wiarygodności i udostępniania ich innym użytkownikom w czasie rzeczywistym. To może pomóc w szybkim i skutecznym rozprawieniu się z dezinformacją i fałszywymi informacjami.

Jednakże, ważne jest, aby pamiętać, że AI i swarm intelligence mogą być skuteczne tylko wtedy, gdy mają dostęp do prawdziwych, wiarygodnych i obiektywnych danych. Oprócz tego, muszą być one odpowiednio skonfigurowane i wykorzystywane z odpowiednią etyką, aby zapewnić rzetelność i sprawiedliwość w procesie weryfikacji.

65. A czy AI i swarm intelligence mogą udostępnić weryfikację treści w czasie rzeczywistym jako stały element programu debat wyborczych konferencji prasowych i innych przemów politycznych?

Tak, AI i swarm intelligence mogą być użyteczne jako narzędzia weryfikujące treści podczas debat wyborczych, konferencji prasowych i innych przemów politycznych. W czasie rzeczywistym mogą analizować mowę polityków i sprawdzać jej zgodność z faktami oraz oceniać, czy wypowiedzi są poparte źródłami czy też nie. Dzięki temu można by uniknąć rozpowszechniania dezinformacji i fake newsów, a publiczność mogłaby uzyskać bardziej obiektywne informacje. Jednakże należy pamiętać, że technologie te nie są doskonałe i wymagają ciągłego rozwoju i udoskonalania, aby były skuteczne.

66. Jak mógłby wyglądać wbudowany moduł wykrywania manipulacji i dezinformacji w czasie rzeczywistym we wpisach w mediach społecznościowych lub na portalach internetowych?

Wbudowany moduł wykrywania manipulacji i dezinformacji w czasie rzeczywistym we wpisach w mediach społecznościowych lub na portalach internetowych mógłby działać na zasadzie analizy języka naturalnego i uczenia maszynowego.

Algorytm mógłby przetwarzać setki tysięcy wpisów, artykułów lub postów w poszukiwaniu charakterystycznych wzorców i sygnałów, które wskazują na manipulacje lub dezinformacje. Mogłoby to obejmować analizę stopnia emocjonalności tekstu, poziomu agresji, stylu pisania, wykorzystywanie określonych słów i zwrotów, a także źródła informacji.

Swarm intelligence mogłoby zostać wykorzystane w celu weryfikacji wyników algorytmu i oceny ich jakości. Zespół ekspertów i specjalistów z różnych dziedzin mogłoby skorzystać z wyników algorytmu i podjąć decyzję, czy dany wpis jest manipulacyjny lub zawiera dezinformację.

Ostatecznie, taki wbudowany moduł mógłby być wykorzystywany jako narzędzie służące do zapewnienia bardziej rzetelnego przekazu informacji w mediach społecznościowych i na portalach internetowych.

67. Jaki byłby stosunek efektu do wad przy użyciu sztucznej inteligencji do wykrywania kont należących do tzw. farm trolli na podstawie IP lub używania narzędzi szyfrujących?

Wykorzystanie sztucznej inteligencji do wykrywania farm trolli na podstawie IP lub używania narzędzi szyfrujących ma swoje zalety i wady.

Zalety obejmują możliwość szybszego i bardziej skutecznego wykrywania i neutralizowania farm trolli i dezinformacji. Szczególnie w przypadku wykorzystania analizy sieci społecznych, algorytmów uczenia maszynowego oraz analizy tekstu, sztuczna inteligencja może pomóc w wykrywaniu podejrzanych kont oraz identyfikowaniu wzorców i trendów związanych z dezinformacją i manipulacją.

Wady z kolei obejmują potencjalne błędy w identyfikacji, które mogą prowadzić do fałszywych pozytywów lub fałszywych negatywów. Ponadto, wykrycie farm trolli i dezinformacji może być utrudnione przez użycie narzędzi szyfrujących i innych metod ukrywania śladów.

Warto podkreślić, że sztuczna inteligencja i swarm intelligence same w sobie nie są rozwiązaniem na wszystkie problemy związane z manipulacją i dezinformacją w internecie. Wymagają one wsparcia od ludzi, którzy będą odpowiedzialni za weryfikację wyników i podejmowanie decyzji na podstawie zebranych danych.

68. Dziękuję za udzielenie odpowiedzi ;)

Nie ma za co, służę pomocą!      

Ukraiński nacjonalizm, zwłaszcza licząc okres poprzedzający jego ostatnie 10 lat, w których poddany został szeroko zakrojonej ewolucji w znacznej mierze zmieniającej jego obraz wśród części opinii publicznej w Polsce, pozostaje tematem kontrowersyjnym dla Polaków z uwagi na dominację w łonie ukraińskiego nacjonalizmu tradycji politycznych ruchów odpowiedzialnych za ludobójstwo ludności polskiej. Choć słusznie temat ludobójstwa na Wołyniu, w Małopolsce Wschodniej, Lubelszczyźnie, czy Podkarpaciu został szeroko nagłośniony i udokumentowany[1], mało znana jest zawartość ideologiczna ukraińskiego nacjonalizmu, której dorobek w dużym stopniu znalazł praktyczne zastosowanie nie tylko z perspektywy ukraińskiego nacjonalizmu, ale z perspektywy Ukrainy jako takiej. Wypowiadanie wielu słów na temat międzywojennych nacjonalizmów bez upowszechnienia dostępu do kluczowych źródeł pozwalających na solidniejsze zaznajomienie się polskiego czytelnika z danymi ideologiami prowadzi do zniekształceń w świadomości czym one były. Mógłbym wymieniać ciąg ideologii od klasycznych ideologii faszyzmu i nazizmu kończąc na innych, jednak w tym artykule skupię się na ukraińskim nacjonalizmie. Jedyna ważniejsza praca teoretyków ukraińskiego nacjonalizmu wydana po polsku to bodajże „Nacjonalizm” Dmytro Doncowa, która nie została wznowiona, a oprócz Doncowa istniało szereg teoretyków ukraińskiego nacjonalizmu, którzy wnieśli do ukraińskiej myśli nacjonalistycznej szereg istotnych z perspektywy ogólnoukraińskiej analiz na tematy gospodarcze, etnograficzne, socjologiczne, czy geopolityczne. Z tego powodu oderwanie ukraińskiego nacjonalizmu od jego kontrowersyjnego dziedzictwa historycznego jest niemożliwe, ponieważ tkwi w nim ciągłość ewolucyjna.

Jednym z jego teoretyków jest Jurij Łypa, którego analizy ze względu na jego polimatyczność obejmują wiele dziedzin. Jedną z dziedzin, którymi zajmował się, była to geopolityka. Doktryna gopolityczna Jurija Łypy z perspektywy ukraińskiej nabrała uniwersalnego charakteru, stała się podstawą ogólnej geopolityki Ukrainy. Z polskiej perspektywy Doktryna Bałtycko-Czarnomorska autorstwa Łypy jest interesująca z uwagi na jej związek z doktryną Międzymorza, zwłaszcza współcześnie. Współcześni ukraińscy zwolennicy Międzymorza popierając tę koncepcję, powołują się na Jurija Łypę.

Przechodząc do tematu książki, została ona napisana w 1941 roku, a wydana kilkanaście lat po śmierci autora (umarł w 1944 roku zabity przez NKWD) jako trzecia część tzw. Trylogii Wszechukraińskiej (pierwszą częścią była książka „Przeznaczenie Ukrainy”, drugą „Doktryna Czarnomorska”), która składała się na koncepcje geopolityczne Łypy. W pierwszym rozdziale zatytułowanym „Spojrzenie na Rosję” Łypa rozpoczyna własny opis Rosji rozpoczynając od rozprawiania się z popularnym twierdzeniem, że Rosja bolszewicka jest całkowicie inną rzeczywistością od Rosji sprzed rewolucji październikowej. Autor stwierdza, że bolszewizm jest jednym z wielu skrajnych eksperymentów społecznych, podobnych do eksperymentów Piotra I, czy reformy liturgicznej Nikona, z powodu której prześladowano staroobrzędowców. Drugim twierdzeniem odrzucanym przez autora jest teza o nieograniczoności granic Rosji i niemożności jej otoczenia mimo, że znaczne połacie Rosji to są tereny niezdatne do stałej i masowej obecności ludzkiej, co potwierdzają obie wojny światowe, w których zajęcie stosunkowo niewielkiego udziału ziem Rosji ze strategicznego punktu widzenia powodowało kryzysową sytuację dla istnienia całego państwa. Trzecim stwierdzeniem, z którym autor się rozprawia jest teza o nieograniczoności zasobów ludzkich i materialnych Rosji. W rzeczywistości ze względu na klimat stosunkowo małe zasoby ziem nadają się do rolnictwa, a krótki okres wegetacji powoduje konieczność ciągłej ekspansji Rosji na nowe ziemie. Duże zasoby złóż i ludzi są marnotrawione przyczyniając się do wielu klęsk – klęska militarna z Japonią w 1905 roku, z Niemcami w 1917 roku, klęski głodu w latach 20’-30’, czy przykładowo obecna inwazja na Ukrainę ukazująca bezsensowność i głupotę działań rosyjskiego państwa wytracającego setki tysięcy własnych obywateli i ogromne rezerwy ekonomiczne na wojnie, w której więcej jest niepowodzeń niż sukcesów geostrategicznych. Na zilustrowanej mapie przedstawiona była połowa ówczesnego obszaru ZSRR, w której ludność nadal utrzymywała się ze zbieractwa i łowiectwa. Na kolejnej mapie widniała przytłaczająca większość azjatyckiej części państwa z brakiem dostępu do kolei. W drugim rozdziale zatytułowanym „Polityka chłopska” Łypa ukazuje bezsensowność działań polityki Rosji, która ewoluowała od ucisku podatkowego chłopów powodującego zjawisko „wędrującego chłopstwa” do przymusowej kolektywizacji i centralizacji zarządzania ziemią, która powodowała, że chłopi byli pozbawiani owoców własnej pracy, lekceważono warunki lokalne upraw ziemi, co w konsekwencji przyczyniało się do niskiej efektywności radzieckiego rolnictwa. Trzeci rozdział zatytułowany „Ster Rosji” ukazuje ekspansywną psychikę rosyjskiego despotyzmu, która wynikała z tego, że dla ludności jedyną ucieczką d arbitralnej tyranii władzy na zamieszkałych ziemiach była ekspansja na nowe ziemie. Była to jedyna metoda radzenia sobie z problemami gospodarczo-społecznymi, ale ich nie rozwiązywała. W czwartym rozdziale zatytułowanym „Walka idei” Łypa opisuje eklektyzm myśli rosyjskiej przejawiający się w ciągłym przyswajaniu nowych idei w aspektach mniej istotnych tworząc przerost formy nad treścią. Przytoczył powierzchowność rosyjskiego prawosławia będącego raczej rytualistycznym aparatem państwa niż instytucją regulującą życie religijno-etyczne społeczeństwa. Ta instytucja prześladowała rosyjskich staroobrzędowców, którzy zdaniem Łypy zachowują czystość etyczną wiary i reprezentują prawdziwą duszę narodu rosyjskiego zniszczoną przez carat. W ten sposób wynarodowiony naród rosyjski łatwo przyjmował inne kultury – inteligencja wchłaniała sekty typu buddyjskiego (teozofia, antropozofia), z kolei chłopstwo osiedlając się między ludami syberyjskimi przyswajało szamanizm. W piątym rozdziale zatytułowanym „Walka krwi” Łypa przechodzi do charakterystyki rasowej Rosjan wskazując na różnice rasowe pomiędzy Rosjanami, a innymi narodami słowiańskimi takimi jak Polacy, czy Ukraińcy. Narody bałkańskie, Ukraińców, ludy Kaukazu, północnego Iranu, a także częściowo Polski, według Łypy mają za podstawę krew typu dynarskiego[2]. Rosjanie z kolei przyswajali wiele cech podbitych ludów ugrofińskich i ałtajskich, czego odzwierciedleniem  była łatwość w przyswajaniu kultur ludów syberyjskich i w Azji Środkowej, z kolei rosyjscy chłopi osiedlani w Polsce i na Ukrainie pozostawali w izolacji od polskich i ukraińskich chłopów. Szósty rozdział zatytułowany „Pole sił” opisuje słabo rozwinięty stan szlaków handlowych w Rosji. Wskazuje na nieudane projekty budownictwa logistycznego ze względu na ich scentralizowany charakter, który nie uwzględnia specyfiki lokalnych obszarów. Wskazuje to, że budowa kolei w czasach Mikołaja I miała charakter restrykcyjny ze względu na możliwość mobilizacji ludności przeciwko władzy. Koniec rosyjskiej potęgi może nadejść wraz z końcem centralizacji. Jurij Łypa zwraca uwagę, że na ziemiach rosyjskich musi zapanować nowy porządek. Opisuje, że najpierw należy rozwiązać kwestię Europy Wschodniej. Maluje wizję upadku w kwestii gospodarczej. Bez redukcji terytorium i decentralizacji Moskwa będzie nadal prowadzić agresywną politykę. W siódmym rozdziale „Poznając Rosję” Łypa wskazuje na wyobcowanie masy terytorialnej Rosji od jej moskiewskiego centrum, brak znajomości i zainteresowania Rosjan mieszkających w rdzeniowym obszarze resztą terytorium państwa. Łypa wymienia dwa główne rejony Rosji z gęstością zaludnienia wystarczającą do stworzenia rozwiniętego życia  społeczno-cywilizacyjnego: czworokąt Riazań-Władimir-Twer-Kaługa z Moskwą pośrodku oraz terytorium Ingrii z Petersburgiem bardziej związane z Bałtykiem niż z Moskwą. W siódmym rozdziale zatytułowanym „Moskwa” Łypa charakteryzuje etnogenezę Rosjan. Podkreśla ich mieszane pochodzenie, skłonności do mobilności powodującą łatwe przystosowanie się do nowych i trudnych warunków życia, jednak wskazującą na niezdolność Rosjan do budowy bardziej zaawansowanych typów organizacji społecznej. Rosja przez długi czas wchłaniała elementy ugrofińskie tak, że jeszcze w XX wieku wsie położone w pobliżu Moskwy w mowie wykazywały wiele fińskich naleciałości. W dziewiątym rozdziale zatytułowanym „Polityka moskiewska” Jurij Łypa pisze, że na stolicę bardziej pasuje Niżny Nowogród niż Moskwa. Rysuje granice i jej ekspansję. Zapisuje życie staroobrzędowców i jego statystyki ilościowe dotyczące zamieszkania, stylu życia. Wyjaśnia terminy Rosja, Ruś, Wielka Rosja. Wskazuje to, że Moskwa przyjęła określenie Wielkoruś w 1654 roku za panowania Aleksego Michajłowicza. Podkreśla, że ​​jest błąd tylko w podziale Rosji, podczas gdy rosyjskie zwyczaje pozostają. Wyjaśnia korzyści pod względem zasobów dla ludów żyjących w miejscu przemysłu. Dochodzi do wniosku, że tylko nowy światopogląd i sens życia może spowodować odrodzenie Rosji. W rozdziale dziesiątym „Północny szlak morski” Łypa wskazuje na celowość rozwoju północnej kolei analogicznej do kolei transsyberyjskiej, opisuje bogate zasoby Jakucji, wskazuje na znaczenie Murmańska dla komunikacji morskiej na północy i wyjaśnia, dlaczego Pomorcy zamieszkujący Rosyjską Północ i będący pod wpływem kultury staroobrzędowców różnią się od Moskali. W jedenastym rozdziale zatytułowanym „Ukraina” Łypa wskazuje różnice między Rosjanami, a Ukraińcami w warstwie geopolitycznej (odmienne kierunki rzek) – orientacją Rosji jest północ, a orientacją Ukrainy jest południe. Opisuje żywiołowość ukraińskiej populacji, objawiającą się dziedzictwem Rusi Kijowskiej, tradycjami kozackimi, czy prężność w osadnictwie na Kaukazie, w Azji Środkowej, na Syberii i na Dalekim Wschodzie. Jako główny problem Ukrainy wymienia słabo rozwiniętą sieć drogową. Strategicznie ważne dla przyszłości Ukrainy jest, aby Smoleńsk i Kaługa nie znalazły się pod władzą Rosjan. W rozdziale dwunastym pod tytułem „Bogactwa Zakaukazia” Łypa opisuje sytuację geopolityczną regionu, jego zasoby naturalne, zwłaszcza ropę naftową. Zakaukazie jest traktowane przez autora jako droga Rosji do Iranu i Anatolii. Z Zakaukazia prowadzone były rosyjskie wsparcia dla Kurdów w celu osłabienia sąsiadów. Rozdział trzynasty zatytułowany „Kierunki europejskiej Rosji” opisuje niemożliwe do usunięcia sprzeczności pomiędzy północą, a południem europejskiej Rosji. W rozdziale czternastym „Polityka azjatycka Rosji” Jurij Łypa pisze, że polityka państwa rosyjskiego wobec części azjatyckiej jest nieprzewidywalna. Źródeł takiej polityki autor upatruje w podbojach XIV-XVI wieku. Początek należy do ofensywy Biarmii w 1597 roku. Za Piotra I rozpoczyna się jednoczesna ofensywa na morza Czarne i Kaspijskie. Opisuje próbę Pawła I zaatakowania Indii z Francją. Pisze o znaczeniu kolei syberyjskiej. Opowiada o przyczynach i skutkach nieudanej wojny z Japonią. Odnotowuje konflikty Rosji z Wielką Brytanią o Azję Środkową. Określa jedynie stan wyjściowy kwestii narodowej w tym regionie. Zdaniem autora Indie i Chiny stanowią niewyczerpane rezerwy światowej polityki Moskwy. Recenzuje politykę ZSRR wobec Chin, Afganistanu, Iranu. Przewiduje kontrpolitykę wobec Związku Sowieckiego w Azji, co przyspieszyło politykę panazjatycką. Rozdział piętnasty „Polityka syberyjska” poświęcony jest przeglądowi Syberii jako odrębnego regionu Rosji, który może ubiegać się o niepodległość, opisuje historię Syberii oraz psychotyp Syberyjczyków. W rozdziale szesnastym „Niepodległość Syberii” autor uzasadnia tezę o celowości i próbach utworzenia odrębnego państwa na Syberii. Jego zdaniem państwowość na Syberii jest organiczna, jednak bez stałych tradycji. W rozdziale siedemnastym „Syberyjska polityka sowiecka” Jurij Łypa zauważa, że ​​komunistyczni przywódcy próbowali podzielić integralność Syberii i scentralizować ten region, politykę gruntową, przemysłową i uciec przed represjami. W rozdziale osiemnastym „Przyszłość Syberii” Jurij Łypa pisze o obecności naturalnych minerałów, opisuje różnice między Syberyjczykami a Rosjanami i jak to kształtuje ich etnopsychotyp. O znaczeniu kolei dla Syberii, patrząc w perspektywie lodowego szlaku morskiego. Dochodzi do wniosku, że Syberyjczyk różni się od Rosji charakterem i regionem. Tak więc w przyszłości Syberia będzie albo niezależna, albo autonomiczna wobec zasady domen. Ukraińcy nie powinni mieć pretensji do Syberii, gdzie kopią. Syberia dla Syberyjczyków może stać się prawdziwym politycznym sloganem. Ostatnie cztery rozdziały poświęcone są podbojom Azji Środkowej i Dalekiego Wschodu narażające Rosję na konflikty z cywilizacjami o wyższym poziomie rozwoju.

Konkludując, jedynym rozwiązaniem dysfunkcyjności dziejowej imperium rosyjskiego według Łypy jest jego dezintegracja. Książka ta ze względu na adekwatność do naszego położenia geopolitycznego i aktualność problematyki imperializmu rosyjskiego jest warta wydania w języku polskim, podobnie, jak inna książka autora poświęcona geopolityce – „Doktryna Czarnomorska”. 

Dymitr Smirniewski 

[1] Tezy o „przemilczanym ludobójstwie” z perspektywy coraz bardziej nasilającego się przywoływania tematu Wołynia do dyskredytacji Ukrainy i Ukraińców jako takich w 2023 roku są nie do obrony – zwłaszcza biorąc pod uwagę przemilczany temat mało znanej opinii publicznej Operacji Polskiej NKWD.

[2] Ludy z silnym wpływem tego typu cechuje znaczna w skali światowej atrakcyjność fizyczna i współwystępowanie nordyckich i „ciemniejszych” cech rasy białej – w branży modelowej oraz w showbiznesie z tego powodu ludzie z silnymi cechami dynarskimi często osiągają sukces.

Warto również spróbować zastanowić się nad „rozkładem sił” w parlamencie europejskim, który jak zobaczyliśmy w poprzednim artykule – w porównaniu do komisji europejskiej nie znaczy wcale tak dużo, mimo, że w przeciwieństwie do komisji członkowie parlamentu wybierani są demokratycznie. Jeśli dotarłem do aktualnych danych to rozkład ilości posłów ze względu na narodowość prezentuje się następująco (jeśli nieaktualne to warto zobaczyć jak dane te prezentowały się w latach ubiegłych):

(96)Niemcy, (74)Francja, (73)Włochy, (54)Hiszpania, (51)Polska, (32)Rumunia, (26) Niderlandy, (21)Belgia, (21)Czechy, (21)Grecja, (21)Portugalia, (21) Węgry, (20)Szwecja, (17)Bułgaria, (13)Finlandia, (13)Norwegia, (13)Słowacja, (11)Chorwacja, (11)Irlandia (11)Litwa, (8)Łotwa, (8)Słowenia, (6)Cypr, (6)Estonia, (6)Luksemburg, (6)Malta.  Wszystkich(416).

  Na pierwszy rzut oka widać dysproporcję w ilości posłów między poszczególnymi krajami. Niemcy mają blisko ¼ posłów w parlamencie i znaczące członkostwo w praktycznie każdej partii, maja również blisko 2 razy więcej posłów niż Polacy, 4 razy więcej niż Niderlandy, 5 razy więcej niż Szwedzi i około 9 razy więcej niż Chorwaci, Irlandczycy, czy Litwini.  Czy posłowie określonej narodowości są w stanie głosować przeciwko interesowi własnego narodu? Do konkluzji i pośredniej odpowiedzi na to pytanie przejdę w dalszej części artykułu, jednak warto również zastanowić się nad rozkładem sił (frakcji politycznych) w parlamencie UE, w którym występują:

-Europejski Partia Ludowa (182  posłów, z czego najliczniejsza 29 Niemców i 17 Polaków) Partie członkowskie z Polski: Platforma Obywatelska, PSL.

-Partia Europejskich Socjalistów Unia Pracy (144 posłów , najliczniejsza reprezentacja Hiszpanów, Włochów i Niemców) Partie z Polski: SLD

- Odnowa Unii(91 posłów najliczniejsi Francuzi i Hiszpanii) Polska partia członkowska: Ruch Hołowni

-Europejska Partia Demokratyczna- w jej szeregach Polska partia: Stronnictwo Demokratyczne (73 posłów, z czego najliczniejsza Włochów i Francuzów)

 -Europejska Partia Zielonych(63 posłów z  czego najliczniejsza Niemców i Francuzów)  Partie członkowskie z Polski: Partia Zieloni.

-Sojusz Europejskich Konserwatystów i Reformatorów Partie członkowskie z Polski: Prawo i Sprawiedliwość (58 posłów, z czego najliczniejsza 24 polaków)

-Europejska Partia Lewicy (41 posłów, najliczniejsza Francuzów, Greków, Niemców, Hiszpanów po 6)

  Reszta to posłowie niezrzeszeni, poza nimi w czasie istnienia UE powstały takie partie jak: Europejskie Przymierze Ruchów Narodowych, Europejskie Przymierze na rzecz Wolności, Wolny Sojusz Europejski - w tym Ruch Autonomii Śląska z PL, Demokraci UE, Ruch na rzecz Europy Wolności i Demokracji Partie członkowskie z Polski: Solidarna Polska, Porozumienie Liberałów i Demokratów na rzecz Europy w tym -Partia Demokratyczna z PL.

   Nie daleko szukać przykładów na to komu sprzyja taki rozkład ilości osób obdarzonych możliwością podejmowania decyzji i wyznaczania kierunku rozwoju UE.  Według wyliczeń agencji dpa Niemcy w 2021 roku wniosły do wydatków wspólnotowych ok. 25,1 mld euro netto. Jednocześnie jak informuje rząd w Berlinie, Niemcy czerpią najwięcej korzyści z jednolitego rynku UE, zyskując na nim ponad pięć razy więcej, bo aż 132 mld euro rocznie. Około 28 proc. niemieckich miejsc pracy zależy od eksportu, a tym samym w 2020 roku prawie 0,7 niemieckiego exportu to export od rynku wewnętrznego UE. Dodatkowo wspólny rynek gwarantuje dalsze kanały sprzedaży dla niemieckich firm. W 2022 roku eksport na ten rynek zwiększał dochód jednego Niemca o ok. 1000 euro rocznie.  Zapytana przez dpa o konkretne wpłaty Niemiec do budżetu UE Komisja Europejska nie chciała komentować tych danych. Urząd od pewnego czasu nie publikuje bilansów, ponieważ obawia się, że dane te mogą zostać zinstrumentalizowane politycznie - na przykład przez przeciwników UE w krajach będących płatnikami netto. Ponadto Komisja zwraca uwagę, że korzyści z członkostwa w UE nie można wywnioskować tylko z danych budżetowych. Argumentuje na przykład, że korzyści finansowe, które kraje eksportujące, takie jak Niemcy, odnoszą dzięki swobodnemu przepływowi towarów, są pomijane w tym równaniu. Żadna inna gospodarka krajów z UE nie odnosi podobnych korzyści – jest to napędzająca się spirala, czy wszystkie kraje powinny zrzucać się na dobrobyt gospodarki niemieckiej, a później być przez ten kraj szantażowane brakiem dotacji w obrębie wspólnoty?

  Co do przyjmowania Euro jako wspólnej waluty europejskiej najlepiej wypowiedział się były minister finansów Holandii Hans Hoogervorst:

- „Przyjmowanie euro to szaleństwo”

Głównym powodem problemów euro jest wysokie zadłużenie południowych krajów strefy, przede wszystkim Włoch, ocenił były minister, który jest także politykiem liberalnej VVD, partii premiera Marka Ruttego. Hoogervorst nie oszczędził Europejskiego Banku Centralnego (EBC), twierdząc, że przez lata finansował on długi słabych krajów strefy euro. „Przez politykę EBC w zadłużonych krajach, takich jak Włochy, pomyślano, że można zwolnić wszystkie hamulce” – wyjaśniał były minister. Przypomniał także, że różnice między silnymi i słabymi krajami grupy tylko się pogłębiają, co stanowi „zagrożenie dla stabilności całej strefy”. Krytyczne zdanie o wspólnej walucie ma również były szef DNB profesor Lex Hoogduin. „Przetrwanie euro w obecnym układzie nie jest pewne” – mówił w rozmowie z „De Telegraaf”.

   W pierwszej części pisałem o wspólnym budżecie państw w UE, od niedawna (kryzysy covidowego) kraje mogą wspólnie zadłużać się w ramach budżetu UE. Wszystkie państwa członkowskie UE zgodziły się, a później ratyfikowały decyzję o stworzeniu Funduszu Odbudowy i zdobycia jego finansowania poprzez pożyczki. W tym właśnie celu KE poinformowała na początku czerwca, że w 2021 r. wyemituje obligacje długoterminowe o wartości około 80 mld euro, które uzupełni krótkoterminowymi euro bonami. Cześć wypłat z tego funduszu nie dotarła jeszcze do wszystkich państw mimo wspólnego zadłużenia. Czy nie jest to narzędzie wpływu/forma szantażu dla poszczególnych państw?  Jest to kolejny niepokojący postęp integracji. Obywatele (głównie nasze dzieci i wnukowie) mogą być zadłużeni nie tylko na poziomie budżetów krajowych, (co już jest lekkim absurdem) ale i na poziomie UE (co jest w mojej ocenie świadomą destrukcyjną nadpodażą pieniądza). Wyobraźmy sobie, że nasze domowe budżety się nie bilansują, po prostu bankrutujemy i lądujemy na bruku, w przypadku państw wygląda to jednak inaczej… wspólne zadłużanie państw można śmiało porównać do związków osób, które nie specjalnie chcą być w jakiejkolwiek relacji ale „trzymają” je spłaty wspólnych zadłużeń, myślę że to taka próba zabezpieczenia się przed potencjalnymi chęciami wzięcia przykładu z Wielkiej Brytanii, czyli przyszłych potencjalnych EXITów, państw narodowych.

Rozwiązania:

  Zarządzenie UE pozostawia wiele do życzenia nie, nie tylko struktura zarządzania, ale również skorumpowani urzędnicy, lobbyści i głośne afery, o których słyszymy w mediach. Pytanie ile takich incydentów nie wychodzi na światło dzienne. Odpowiedź na zasadzie: przecież tak jest od zawsze, jest jak by przyzwoleniem, na takie zachowanie, a nie powinno być najmniejszego przyzwolenia wśród społeczeństw na takie patologie władzy bo „ryba psuje się od głowy”, każda taka afera jak ostatnia powinna być przyczyną do potencjalnego wycofywania się z rozwiązań zawartych w porozumieniach na podstawie, których próbowano wywierać wpływ suwerenne państwa przez przekupionych polityków.

  Jedynym sensownym rozwiązaniem dotyczącym nadmiernej integracji jest wprowadzenie mechanizmu umożliwiającego poszczególnym państwom indywidualnej decyzji o stopniu integracji, określającymi zakres obowiązków z tego wynikających. Np. wspólne zadłużanie powinno dotyczyć tylko państw strefy Euro bo reszta funduszów, może być nie wymierna przez kursy walut krajowych. Jeśli chodzi o tworzenie porozumień między krajami powinny one dotyczyć w dużej mierze wolnego handlu i wymiany energii (tak jak w założeniu wspólnoty o wolnym handlu), natomiast traktaty międzynarodowe, powinny dotyczyć spraw międzynarodowych, a nie ingerować w wewnętrzne sprawy państw narodowych. W tej kwestii warto postarać się uświadomić naszych rozmówców podczas codziennych rozmów.

  Warto również zadać sobie pytanie czy maksymalny poziom zadłużenia np. nie powinien być wyższy niż możliwość jego spłaty przez 1 pokolenie, czyli 25-30 lat. Wtedy faktycznie, każde pokolenie czułoby odpowiedzialność za kraj, którym zarządzają.

Marcin Majewski

Kontynuując rozważania na temat międzynarodowych instytucji ponad narodowych i wpływu ich na życie poszczególnych obywateli, z perspektywy Polski warto przyjrzeć się historii rozwoju Unii Europejskiej, której zamierzam poświęcić cykl kilku artykułów. Jej granice docelowo mają sięgać od półwyspu Iberyjskiego przez Skandynawie, po Bałkany i zdawałoby się utożsamiać przynależność do Europy bardziej niż wynikałoby to z położenia geograficznego. Wywiera ona spory wpływ na egzystencje ludności. Natężenie tabliczek o programach europejskich , z których dofinansowane są rozmaite inicjatywy rzucających się w nasze oczy jest tak duże, że z powodzeniem mogłyby się uczyć z nich czytać dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Czy jednak te dofinansowania są takie altruistyczne, nie narzucają żadnej ideologii? Czy nie dążą do wyznaczania podziałów społeczeństw i nadmiernej ingerencji w sprawy życia codziennego?  Czy cała instytucja nie dąży do zbyt dużej integracji stając się podobna do pseudo-demokratycznego, liberalnego tworu na wzór ZSSR? Promując postępowych obywateli europejskich zamiast obywateli świadomych i dumnych z bycia reprezentantem danego narodu - znających historie swojego regionu i swoich przodków. Zabijając tym samym przywiązanie do swojej ojczyzny poprzez nadmierną biurokracje i brak możliwości realnego wpływu na decyzje oderwane od zdania szarych obywateli.. Aby odpowiedzieć na  te i inne nasuwające się pytania należy poznać historie rozwoju tej ponadnarodowej instytucji:

W 1951 roku, dokładnie 18 Kwietnia podpisano traktat paryski, tworząc tym samym Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, która w głównej mierze miała powstać w celu wolnej wymiany handlowej (pozbawionej ceł) przez kolejne 50 lat między krajami członkowskimi tj. Francja, Belgia, Republika Federalna Niemiec, Holandia, Luksemburg i Włochy. Wspólnota dzieliła się na europejskie zgromadzenie parlamentarne i wysoką władzę (odpowiednik komisji europejskiej). Członkowie zgromadzenia byli wybierani przez parlamenty poszczególnych krajów i mieli możliwość odwołania wysokiej władzy.

Potrzeba było jedynie 6 lat by na wniosek komisji europejskiej zgromadzenie parlamentarne zdecydowało o rozszerzeniu współpracy miedzy państwami podpisując w 1957 w Rzymie traktaty powołujące do życia: Europejską Wspólnotę Gospodarczą i Europejską Wspólnotę Energii Atomowej. Traktaty decydowały o takich kwestiach jak: bezpośredni wybór przez społeczeństwo członków parlamentu (w wyborach powszechnych), wspieranie badań naukowych przez Europejską wspólnotę gospodarczą, ustanowienie na terenie zrzeszonych państw jednolitych norm bezpieczeństwa pracowników przemysłowych i  zasady eksploatacji elektrowni atomowych.

Następnie w 1965 w Brukseli podpisano traktat łączący wcześniej powołane instytucje w jedną Wspólnotę europejską, na którą składały się: Parlament, Rada i Komisja Wspólnot Europejskich.

Po upływie pięciu  lat  podpisano traktat w Luksemburgu, który zmieniał równe składki jakie pojedynczy członkowie płacili na utrzymywanie funkcjonowania wspólnoty, na środki będące własnością Wspólnoty Europejskiej - tworząc coś na kształt budżetu.

W roku 1975 r. Podpisano kolejny traktat w Brukseli - dotyczący finansów. Zgromadzenie  Europejskie dostało możliwość do nie uznania budżetu jednocześnie mogąc składać komisji raport z wykonania budżetu, stworzono również Trybunał Obrachunkowy. (pierwsza cecha, jaką mogłoby spełniać samodzielne państwo).

Dziesięć lat później, w 1985 r., po obradach pod przewodnictwem Włoch podpisano jednolity akt europejski ustanawiający oficjalną polityczną współpracę między reprezentantami poszczególnych krajów.

Już w 1992 roku dzięki traktatowi z Maastricht powstała Unia Europejska w formie podobnej do tej jaką znamy obecnie, liczba członkowskich państw zwiększyła się do 12. Parlamentowi dano możliwość wystąpienia z wnioskiem o tworzenie prawa wspólnie z komisją Europejską dla zagadnień, które uzna do tego stosowne i wyboru wszystkich członków komisji. Poza wcześniej ustaloną współpracą gospodarczą, w traktacie tym rozszerzono znacznie obszar współpracy politycznej o obszary: polityki zagranicznej,  wspólnej polityki bezpieczeństwa, sprawiedliwości, spraw wewnętrznych. Powołano europejskiego rzecznika praw Obywatelskich. (Kolejne struktury dublujące struktury państwowe.)

5 lat później, dzięki podpisaniu traktatu w Amsterdamie, potencjalna współpraca parlamentu i komisji europejskiej została rozszerzona, parlament zyskał prawo wyboru przewodniczącego Komisji Europejskiej. (Podobnie jak w kraju wybieraliby premiera rządu.)

Następnie w 2001 roku podpisano traktat z Nicei, który reformował kolejne instytucje Unii Europejskiej, w odpowiedzi na dołączenie kolejnych krajów i zwiększał liczbę dziedzin stanowienia prawa przez rade kwalifikowaną większością.

Kolejny w kolejności był traktat z Lizbony, wszedł w życie w 2009 roku po ratyfikacji przez 27 członków Unii Europejskiej. Rada i Parlament w większej ilości dziedzin niż budżet miały równorzędnie współdecydować o tworzeniu praw ( sprawy wewnętrzne UE,, sprawiedliwość, czy rolnictwo) jednakże dalej na wniosek komisji europejskiej – wypierając przy tym stanowienie prawa w tych kwestiach parlamentów narodowych.

Tyle z historii, jednak dla lepszego zrozumienia funkcjonowania UE warto przybliżyć znaczenie i obowiązki Komisji Europejskiej – jest to niezależny organ wykonawczy Unii Europejskiej z siedzibą w Belgii odpowiada za opracowywanie wniosków dotyczących nowych aktów prawnych we wspólnocie (przygotowuje projekty aktów prawnych przed parlamentem i radą), wdraża również decyzje Rady i Parlamentu UE w życie. Przygotowuje budżet i określa priorytety wydatków UE - przydziela środki finansowe, oraz nadzoruje sposób ich wydawania (pod zwierzchnictwem Trybunału Obrachunkowego).  Razem z Trybunałem Sprawiedliwości zapewnia właściwe stosowanie przepisów unijnych w państwach członkowskich, chroni interesy obywateli w kwestiach, którymi nie można skutecznie zająć się na poziomie krajowym, egzekwując prawo europejskie. W imieniu całej UE: negocjuje umowy międzynarodowe i reprezentuje ją na forach organizacji międzynarodowych. Decyduje o europejskiej pomocy humanitarnej i międzynarodowej polityce handlowej.  Poszczególne funkcje w Komisji pełnią wiceprzewodniczący wykonawczy, wysocy przedstawiciele i komisarze do spraw:

-Frans Timmermans  (Europejski Zielony Ład)

-Margrethe Vestager (Europa na miarę ery cyfrowej)

-Valdis Dombrovskis (Gospodarka służąca ludziom)

-Josep Borrell Fontelles (Silniejsza pozycja Europy na świecie)

-Maros Sefcovic (Stosunki międzyinstytucjonalne i prognozowanie)

-Věra Jourová (Wartości i przejrzystość)

-Dubravka Šuica (Demokracja i demografia)

-Margaritis Schinas (Promowanie naszego europejskiego stylu życia)

-Johannes Hahn (Budżet i administracja)

-Mariya Gabriel (Innowacje, badania naukowe, kultura, edukacja i młodzież)

-Nicolas Schmit (Miejsca pracy i prawa socjalne)

-Paolo Gentiloni (Gospodarka)

-Janusz Wojciechowski (Rolnictwo)

-Thierry Breton (Rynek wewnętrzny)

-Elisa Ferreira (Spójność i reformy)

-Stella Kyriakides (Zdrowie i bezpieczeństwo żywności)

-Didier Reynders (Sprawiedliwość)

-Helena Dalli (Równość)

-Ylva Johansson (Sprawy wewnętrzne)

-Janez Lenarčič (Zarządzanie kryzysowe)

-Adina Vălean (Transport)

-Olivér Várhelyi (Sąsiedztwo i rozszerzenie)

-Jutta Urpilainen (Partnerstwa międzynarodowe)

-Kadri Simson (Energia)

-Virginijus Sinkevičius (Środowisko, oceany i rybołówstwo)

-Mairead McGuinness (Usługi finansowe, stabilność finansowa i unia rynków kapitałowych)

Każdy logicznie myślący człowiek powinien właśnie zdać sobie sprawę w jak wiele dziedzin jego życia zaczęła ingerować instytucja, która miała być początkowo odpowiedzialna tylko za wolny handel, jednocześnie, powinien również zacząć się zastanawiać jak duża musi być machina biurokratyczna, aby tak dużą ilością zagadnień się zająć. Następna istotna kwestia jest taka, że te 26 osób proporcjonalnie ma dużo większy wpływ na decyzje i idee niż posłowie parlamentu europejskiego, na których oddajemy głosy w wyborach. Czy chcielibyśmy takiej struktury zarządzania naszym państwem? Czy taka struktura jest potrzebna w instytucji ponadnarodowej? Czy większość tych zagadnień nie powinny być realizowane przez państwa we własnym zakresie? Pamiętamy, że pierwszą unią była unia Polsko-Litewska, jednak Unia obojga narodów dążyła do stworzenia jednego państwa dwóch narodów i było to od początku jej zamysłem, czy taki twór może się udać na całym kontynencie? Często UE porównuje się do USA jednak prawo federalne zdaje się być dużo bardziej liberalne w kwestii stanowienia prawa przez poszczególne stany, np. wybory sędziów, policjantów, prohibicji/legalizacji substancji psychoaktywnych czy prawodawstwa typu karania za przewinienia (np. kara śmierci). Do czego dążą włodarze UE? Widać doskonale z zakresu kolejnych ratyfikowanych traktatów. Gdzie w tym wszystkim obywatele? Jak na niepokojące zmiany możemy reagować jako obywatele? W tej części odpowiedź zostawiam w gestii sumienia czytelników. Koniec części pierwszej.

Marcin Majewski

Niejaki ex-redaktor tak zwanych "mediów narodowych", na swoim kanale o ironicznej nazwie "historia bez mitów" przyrównał koncepcje federacyjną Piłsudskiego do układu warszawskiego. Jest to tak skrajnie głupia i współcześnie szkodliwa dla Polski brednia, że postanowiłem ją wyjaśnić.

Porównanie koncepcji federacyjnej Piłsudskiego, czyli koncepcji międzymorza do układu warszawskiego jest moim zdaniem albo gigaszuryzmem, albo gigamanipulacją. Skoro hegemonia USA w NATO nie podważa prawa do samostanowienia innych państw członkowskich, tak w jaki sposób hegemonia I Rzeczpospolitej miała by to czynić w międzymorzu? To pytanie jest oczywiście retoryczne dla osób znających podejście Piłsudskiego między innymi do sprawy Ukraińskiej, ale nie retorycznym z kolei jest pytanie, dlaczego takiemu "patriocie" nie odpowiadała by Polska dominacja w Europie środkowej, oraz części Europy wschodniej. Oczywiście układ warszawski w przeciwieństwie do NATO źle się kojarzy, więc przecież to takiego głupiego porównania trzeba użyć, byle dołożyć Piłsudskiemu. Wyjątkowo ironicznym jest też to, że Brunon używa tego kuriozalnego stwierdzenia w rozmowie właśnie z Lechem Wyszczelskim - wychowankiem Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego, oraz autorem pracy gloryfikującej komunistycznego pachołka Świerczewskiego. Ciekawy autorytet w dziedzinie historii, oraz do deprecjonowania koncepcji Marszałka dobrał sobie ten "patriota"/"prawicowiec"/"monarchista". Z resztą Brunon współpracował również z takimi proputinowskimi personami jak Sebastian Pitoń, oraz Kamil Klimczak. Historia i teraźniejszość jasną pokazują, że sytuacja jest i była w Europie środkowo-wschodniej bardzo zerojedynkowa - albo międzymorze, albo sowiecki/ruski mir w praktyce. Można by żartobliwie powiedzieć, że Brunon układ warszawski ma po prostu między uszami, ale biorąc pod uwagę te wszystkie fakty, to trzeba postawić pytanie, po jakiej stronie "gra" Różycki i jakie przyświecają mu intencje? Czy chodzi tylko o obsesyjne oczernianie Marszałka, czy może o coś więcej? Pytanie na razie bez jednoznacznej odpowiedzi, lecz jasnym jest, że obrzydzanie Polakom międzymorza jest w oczywisty sposób na korzyść państwa, które można uznać za spadkobiercę tatarskiej Złotej Ordy.

Dodam na koniec, że w kwestii niepowodzenia koncepcji federacyjnej, główną rolę ponoszą endeccy politycy, ze Stanisławem Grabskim na czele. To albowiem oni zapatrzeni w antyfederacyjną koncepcje Dmowskiego poszli w Rydze ogromnie na rękę bolszewii, nie tylko dopuszczając się zdrady naszych sojuszników, ale również dopuszczając się zdrady interesów Polski.

Tomasz Gontarz

Omówienie jednej z dwóch pieczęci Księcia Sieradzkiego, Inowrocławskiego, Sandomierskiego i Krakowskiego Leszka Czarnego - omówienie pod kątem uzbrojenia przedstawionego na niej Księcia i przypuszczalnego znaczenia symbolicznego.

Widzimy Książe odziany jest w pełną kolczugę z nogawicami, długimi rękawami i rękawicami. Na kolczudze nosi surkot (rodzaj rycerskiej tuniki bez rękawów, długością sięgająca mniej więcej kolan). Na głowie widzimy hełm garnczkowy z koroną (podobne hełmy z koroną występują na ilustracjach Biblii Króla Francji Świętego Ludwika IX, znanej też jako Biblia Maciejowskiego). Tarcza Księcia ma kształt trójkątny, lub migdałowy. Krótko podsumowując uzbrojenie nie odbiega od zachodnioeuropejskiego standardu w XIII wieku.

Teraz przejdźmy do przypuszczalnego znaczenia symbolicznego pieczęci. Sam Książe znajduję się po lewej stronie pieczęci (strona zachodnia) i walczy on z bestią (smokiem, lub co bardziej prawdopodobne z gryfem, który znajduję się z kolei po stronie prawej, czyli wschodniej). Książe w starciu wyraźnie triumfuje, przeszywając podbrzusze owego stworzenia mieczem. Może to symbolizować odparcie przez Księcia wielu najazdów ze wschodu. W 1280 roku odparty został najazd księcia halickiego Lwa Daniłowicza (chociaż w samej bitwie pod Goźlicami Leszek Czarny nie dowodził), 1282 rok odparcie najazdów bałtyckich Jaćwingów i Litwinów, a w latach 1287-1288 z pomocą Węgrów doszło do odparcia najazdu mongolskiej Złotej Ordy. Po stronie prawej widzimy również anioła, który zdaje się przynosi Księciu wieniec (symbol zwycięstwa?). Może mieć to związek z podaniem, które opowiada, że podczas pościgu za wycofującym się wojskiem Jaćwingów, Książe Leszek zasnął pod dębem w Lublinie, który wtedy nie posiadał jeszcze praw miejskich. We śnie ujrzał Świętego Michała Archanioła, który rzekł do Księcia podając mu miecz "Leszku, synu Kazimierza, goń za wrogiem" Owe domniemane i symboliczne znaczenie przedstawionej na pieczęci sceny jest wyłącznie moją własną hipotezą.

Tomasz Gontarz

Jeszcze nie tak dawno nazwiska takich postaci jak rotmistrz Witold Pilecki czy Zygmunt Szendzielarz nie docierały do przestrzeni publicznej. Znali je tylko miłośnicy historii i patrioci, którzy musieli godzić się z tym, iż pamięć o bohaterach jest znikoma. Na szczęście sytuacja się zmieniła, a zasłużeni zostali w końcu docenieni przez swoich rodaków. Jest jednak wiele postaci, szczególnie lokalnych, które powinny zostać odkryte i przybliżone mieszkańcom. W Beskidach poza dość rozpoznawalnym Henrykiem Flame ps. "Bartek", warto przypomnieć sylwetkę Edwarda Zajączka.

Edward Zajączek urodził się 7 września 1901 r. w miejscowości Las koło Ślemienia w powiecie żywieckim. Ukończył tutaj szkołę powszechną, a dalszą edukację kontynuował w Wadowicach i Krakowie. Uzyskał dyplom nauczyciela języka polskiego oraz historii. W latach 1919-20 służył w Wojsku Polskim, biorąc udział w wojnie z bolszewikami jako żołnierz i oficer 67 pp z Jarocina.

Pracował jako nauczyciel w łódzkich szkołach, a następnie jako dyrektor łódzkiej Dyrekcji Okręgowej Towarzystwa Rozwoju Życia Narodowego w Polsce.  Szybko doceniony przeniósł się w czerwcu 1925 r. do Warszawy, a następnie w marcu 1926 został skierowany do objęcia działalności placówki w Bielsku, bardzo ważnej ze względu na dominację w mieście mniejszości niemieckiej. Piastował funkcję sekretarza miejscowego Zarządu Okręgowego Związku Ludowo-Narodowego oraz Kierownika Domu Polskiego - zasłużonej dla krzewienia polskości placówki społeczno-kulturalnej związanej z inną wybitną postacją - ks. Stojałowskiego. Jednak już dwa lata później, w 1927 roku zajął się działalnością w Obozie Wielkiej Polski w okręgu podhalańskim - pełnił tam funkcję sekretarza. W 1929 r. został Kierownikiem Komitetu Okręgowego Młodych. Kilka miesięcy później zajmował się okręgami na powiaty: bielski, bialski, żywiecki, wadowicki i makowski. Po rozwiązaniu OWP w 1933 r. stanął na czele Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego. Jednocześnie kierował miejscowym oddziałem Narodowej Organizacji Kobiet oraz Zjednoczenia Zawodowego "Praca Polska".

Poza działalnością narodową zajmował się również publicystyką. W latach 1929-1939 redagował i wydawał miesięcznik skierowany do młodzieży pt. "Młody Narodowiec" oraz współredagował "Głos Robotniczy", „Placówkę Kresową” i czasopismo kobiece "Hasło Polki".

Jego działalność polityczno-społeczna i publiczna krytyka sanacji oraz socjalizmu spowodowały, że należał do grona osób najczęściej prześladowanych przez władze sanacyjne. W 1935 r. na kilka miesięcy trafił do obozu w Berezie Kartuskiej, bywał też ofiarą napadów bojówek socjalistycznych i miejscowych Niemców. Często krytykowany był również przez własne środowisko. Przyjaźnił się bowiem z  dr. Danielem Grossem, żydowskim wiceburmistrzem Bielska, któremu udzielał pomocy podczas okupacji niemieckiej. Dzięki tej znajomości często łagodził lokalne konflikty polsko-żydowskie.

Od października 1939 r. działał w konspiracji pod pseudonimem „Wolf”. W Bielsku i okolicach stworzył podziemną organizację polityczno-wojskową "Patria", która zrzeszała członków przedwojennych organizacji narodowych. Z czasem organizacja ta weszła w skład Narodowej Organizacji Wojskowej, a Zajączek stanął na czele Okręgu Cieszyńsko-Podhalańskiego NOW. W lutym 1940 r. kierowana przez niego struktura została podporządkowana na zasadzie autonomii komendantowi Okręgu Śląskiego Związku Walki Zbrojnej.  W ZWZ pełnił funkcję inspektora Inspektoratu Bielskiego. Współtworzył też zalążki podziemnej administracji cywilnej, należał do tzw. Śląskiej Rady Wojewódzkiej, która później weszła w skład struktur Delegatury Rządu RP na Kraj. Był także jednym z założycieli związanej z ruchem narodowym konspiracyjnej organizacji „Ojczyzna”.

W związku ze swoją działalnością na rzecz miasta i Ojczyzny 21 listopada 1940 r. Edward Zajączek został aresztowany przez gestapo, a następnie wywieziony do Auschwitz (w grudniu 1941 r.) Według relacji współwięźniów 27 lutego 1942 r. został zamordowany w bunkrze głodowym, a jego zwłoki zostały spalone w krematorium. We wspomnieniach więźniów Auschwitz uchodził za jedną z najwybitniejszych i najbardziej godnych postaci więźniarskich, zawsze starający się pomóc współwięźniom.

W 2001 r. władze Bielska-Białej przyznały mu pośmiertnie tytuł zasłużonego obywatela miasta. Niestety pamięć o lokalnym bohaterze jest znikoma. W mieście znajduje się niewielka tablica poświęcona Edwardowi Zajączkowi wkomponowana w pomnik Domu Polskiego. Nad tym niewielkim miejscem pamięci "dumnie" wiszą reklamy pobliskiego McDonalda. W rocznicę śmierci i urodzin Zajączka pod tablicą można zobaczyć znicze i kwiaty przekazane tylko przez grupę bielskich nacjonalistów. Owe grupy kilka lat temu wystosowały do Prezydenta Miasta petycję podpisaną przez wielu bielszczan, w sprawie odrestaurowania pomnika i tablicy. Zrobiono niewielkie poprawki, ale nadal miejsce to nie spełnia oczekiwań mieszkańców.

Jestem przekonana, że przy odrobinie chęci ze strony władz miasta, bielskich historyków i wszystkich zainteresowanych historią, pamięć o tym wybitnym narodowcu będzie podtrzymywana. Na pewno warto takie życiorysy przedstawiać młodym ludziom. Pamiętajmy o lokalnych bohaterach.

Adrianna Gąsiorek