Górnośląska ziemia może poszczycić się ogromną ilością, wielkich ludzi, którzy na różne sposoby zajmowali się pracą na rzecz Polski. Jedną z głównych, śląskich bohaterek jest Elżbieta Korfantowa. Sławę zyskała nie tylko ze względu na małżeństwo z Wojciechem Korfantym, jednym z największych Ślązaków, ale także poprzez własną działalność.
Urodziła się w Karbiu – dzisiejszej dzielnicy Bytomia, trzeciego grudnia 1882 roku. Zmarła 8 stycznia 1966 roku w Katowicach. Pochodziła z górniczej rodziny, jej ojciec był sztygarem. Miała trzy siostry i dwóch braci. Znała bardzo dobrze nie tylko Język polski, niemiecki, ale także gwarę śląską.
W 1902 roku pracowała w Bytomiu w domu towarowym Braci Barasch, w dziale galanterii. W 1903 wyszła za mąż za Wojciecha Korfantego. Ciekawostką jest fakt, iż ślub mieli wziąć w Kościele Trójcy Przenajświętszej w Bytomiu. Nie stało się tak jednak, z powodu domniemanego antyniemieckiego listu, który opublikowany został w „Górnoślązaku”. O napisanie listu oskarżano Wojciecha. Powodem był także fakt, że polityk przeciwstawiał się broszurze „Precz z Centrum”, która miała za zadanie przekonać Ślązaków do Prusów. Sakrament mieli przyjąć w późniejszym okresie, w trakcie skromnej uroczystości. Impreza odbyła się w Bytomiu, najprawdopodobniej w domu rodzinnym Elżbiety. Małżeństwo przeprowadziło się do Krakowa.
Elżbieta prowadziła lekcje niemieckiego w Wyższej Pensji Żeńskiej Heleny Kaplińskiej i Łucji Żeleszkiewicz. Przez trzy miesiące nowożeńcy mieszkali osobno, następnie wzięli ślub kościelny w Kościele Świętego Krzyża w Krakowie. Potem wrócili do Katowic i mieszkali przy ulicy Stawowej 3. W tym czasie na świat przyszła trójka dzieci: Zbigniew, Halżka i Maria. Następnie przeprowadzili się do Bytomia, na świat przyszło ich czwarte dziecko – Witold.
W 1912 zamieszkali w Berlinie przy Eislebnerstrasse. Wojciech Korfanty pracował tam jako korespondent. Jej życie prywatne nie było łatwe – złamała nogę w 1964 roku i do końca swojego życia jeździła na wózki inwalidzkim. W 1935 roku rozdzieliła się z mężem, który mieszkał w Czechosłowacji, Elżbieta mieszkała w Katowicach, w 1938 roku zmarł ich syn – Witold.
Jeśli chodzi o działalność społeczną, Korfantowa zajmowała się krzewieniem kultury polskiej i pracą dla społeczeństwa w szczególności wśród kobiet – między innymi w Czytelni dla Kobiet.
Czytelnia dla Kobiet – zajmowała się propagowaniem kultury ojczyzny Polski, patriotyzmu polskiego i rozwijaniem moralności chrześcijańskiej poprzez promowanie odpowiedniej literatury.
Elżbieta Korfantowa działała także w Towarzystwie Kobiet. Od 1922 roku zaangażowała się w działalność w Związku Towarzystwa Polek, została zastępczynią przewodniczącej.
ZTW była to organizacja patriotyczno – narodowa, górnośląska. Członkami jej mogły być zarówno rodowite Ślązaczki, jak i kobiety napływowe z innych części Polski.
Dużo kobiet działających w stowarzyszeniu sympatyzowało z chrześcijańską demokracją.
W wyniku Plebiscytu na Górnym Śląsku – część ZTW znalazło się po stronie niemieckiej. Członkinie, które opowiadały się po stronie niemieckiej, zostały wykluczone z organizacji.
Elżbieta w trakcie spotkań ZTW nosiła strój Śląski. W 1927 roku została przewodniczącą Związku Katolickich Towarzystw Polek na Górnym Śląsku.
Ważnym elementem jej działalności była przynależność do Polskiego Czerwonego Krzyża. Wiernie towarzyszyła mężowi Wojciechowi w trakcie uroczystości, imprez, różnego rodzaju inicjatyw.
W trakcie II wojny światowej działała w kole Górnoślązaków w Londynie.
Korfantowa była czynną działaczką III Powstania Śląskiego, w czasie Plebiscytu działała na rzecz Polski. Była posłanką w Sejmie w latach 1930 -1935 roku – wybrana z listy Chadecji. Elżbietę bez wątpienia można nazwać pierwszą damą Górnego Śląska. Pochowana została na katowickim cmentarzu przy ul. Francuskiej.
Monika Dębek