Leon Zawada - "Groupe Union Defense: ikona awangardy NR"

Group Union Defense to francuska organizacja narodowo-rewolucyjna, która obrosła swoistą legendą w europejskiej historii ruchów Trzeciej Pozycji. Jej początek sięga końca lat sześćdziesiątych. Mówiąc jednak o historii GUD nie sposób nie wspomnieć o Organisation de l'Armee Secrete, z której wywodzi się współczesny francuski nacjonalizm. Organizacja Tajnej Armii (OAS) działała w latach 1961-62. Głównym celem OAS była walka o utrzymanie Algierii w granicach państwa francuskiego. Właśnie ta grupa składająca się głównie z oficerów i osadników z zamorskich kolonii jest korzeniem, z którego wyrosły nowoczesne ruchy radykalnej prawicy we Francji. Część weteranów OAS oraz aktywistów Mouvement National Francais zakłada w 1964 roku organizację pod nazwą Occident. Nowo powstała grupa za swój symbol przyjmuje krzyż celtycki, a następnie staje się jednym z katalizatorów studenckiej rewolty roku 1968. W przeciwieństwie jednak do działających w tym czasie organizacji anarchistycznych i komunistycznych, bojownicy Occidentu występują pod hasłami nacjonalistycznymi oraz konserwatywnymi. Efektem nieporozumienia między protestującymi studentami staje się spirala przemocy, której stronami są nacjonaliści, lewacy i policja. W tym samym roku Occident zostaje zdelegalizowany, a rok później na jego gruzach powstaje nowa organizacja – Ordre Noveau. Założona w 1969 roku przez Alaina Roberta grupastara się łączyć uliczny aktywizm z działalnością kulturową i tworzeniem specyficznej narodowo-radykalnej estetyki. Pod koniec lat sześćdziesiątych francuskie władze wprowadzają możliwość startowania do wyborów samorządowych na uczelniach rozmaitym komitetom akademickim. Szybko okazuje się, że w efekcie rewolucji roku 1968 na uniwersytetach zaczyna dominować skrajna lewica. Odpowiedzią na zastaną sytuację staje się studencka Groupe Union Defense.

Domem nacjonalistów z GUD zostaje wydział prawa przy ulicy Assas Uniwersytetu Pantheon-Assas w Paryżu. Nowa studencka organizacja przyjmuje nazwę „Union Droit” i obiera dość wyważony, prawicowy program. Powstanie grupy studenckiej o profilu ideowym innym niż skrajnie lewicowy rodzi histerię lewactwa, które zaczyna nazywać ugrupowanie „Groupe Union Droit”, dając tym samym początek dla skrótu GUD. Nie był to pierwszy przypadek, kiedy nacjonaliści zaadoptowali symbolikę nadaną im przez środowiska lewicowo-liberalne. Pod koniec lat pięćdziesiątych belgijski rysownik Raymond Macherot stworzył komiks wymierzony w środowiska narodowo-radykalne, jego bohaterami były czarne szczury żyjące w anarchistycznej komunie pod wodzą despotycznego króla Antracyta. Nie bez powodu zatem, prawie od początku istnienia, GUD posługuje się czarnym szczurem jako znakiem rozpoznawczym swojej grupy. Wracając do kwestii wyborów studenckich. Pierwsze elekcje z udziałem bojowników z Assas odbywają się 25 lutego 1969 roku. Grupa zdobywa w nich 16%, co przypieczętowane zostaje kilkudniowymi zamieszkami na terenie uczelni. Od tego momentu obecność nacjonalistów na uniwersytecie stała się niepomijalna. Sukcesy napędzają bojowników do podejmowania działań również poza Uniwersytetem. Nawiązują kontakty (m.in. z zamordowanym później francuskim nacjonalista Francois Dupratem) i organizują spotkania pod szyldem Ordre Noveau. W miejscach planowanych konferencji wybuchają bomby, a kolejne wydarzenia szybko zostają zdelegalizowane. Jedyną korzyścią pozostaje przekazanie francuskim masom wiadomości o konsolidacji nowej narodowo-radykalnej siły politycznej. Największe spotkanie, które udaje się zorganizować działaczom Nowego Porządku odbywa się 13 maja 1969 roku. Data ta nie była wybrana przypadkowo, miała stanowić odniesienie do gaullistowskiego 13 maja 1958 roku i lewackiego 13 maja 1968 roku. W sali gromadzi się około 4000 osób, głównie młodzieży akademickiej. Ponadto, Ordre Noveau organizuje manifestację poparcia dla polskich robotników i antykomunistów w grudniu 1970 roku. Polityczni żołnierze GUD oraz działacze ON nie stronią od przemocy, zmusza ich do tego uliczna dominacja lewicy oraz jej agresywne nastawienie do wszelkich przejawów odmienności światopoglądowej. Aktywiści uzbrajają się w kaski, metalowe pałki oraz tarcze i biorą udział w wielu ulicznych bitwach, często z przeważającym liczebnie przeciwnikiem. Ogromną bijatyką skończyło się m.in. spotkanie z 9 marca 1971 roku. W tym czasie czarne szczury przybierają funkcjonująca do dziś nazwę „Groupe Union Defense” i rozpoczynają ekspansję na pozostałe uniwersytety Paryża. Plany Ordre Noveau znajdują swoje ujście w roku 1972, kiedy to ruch postanawia stworzyć szerszą platformę, mogącą stanąć do wyścigu wyborczego we Francji. W ten sposób powstaje istniejący do dziś Front Narodowy. Nie wszystkim działaczom podoba się jednak bratanie się z konserwatystami i nacjonalistami o ambicjach parlamentarnych. Następstwem staje się rozłam między w GUD między frakcją lojalną wobec Ordre Noveau, a nonkonformistami z Groupe Action Jeaunesse. Niezależnie od tego w roku 1973 dochodzi do delegalizacji Nowego Porządku, usunięcia jego członków z szeregów organizacji Le Pena oraz faktycznej utraty wpływów przez radykałów w tworzącej się partii narodowej.

Upadek niezależnej i radykalnej platformy politycznej jaką był Ordre Noveau nie spowodował zakończenia działalności bojowników spod znaku krzyża celtyckiego. Kolejne polityczne niepowodzenia decydują ostatecznie o całkowitej samodzielności Czarnych Szczurów i braku związków ze wszelkimi oficjalnymi ruchami narodowymi we Francji. GUD kontynuuje swój szlak bojowy bawiąc się stylem, prowokacją i przemocą. W roku 1981 ma mieć miejsce reforma egzaminacyjna na Uniwersytecie Assas. Przeciwko niej protestują organizacje nacjonalistyczne z Czarnymi Szczurami na czele. Manifestacje i rozruchy trwały do wieczora, aż przybyła policja, wtedy to walki przeniosły się na ulice i trwały kolejne kilka godzin. 27 kwietnia 1983 wybuchają kilkutysięczne protesty przeciwko socjalistycznej, egalitarnej reformie szkolnictwa wyższego. W ulicznych walkach prym wiodą oczywiście bojownicy z Assas. Ostatnią dużą bitwą z udziałem Czarnych Szczurów była akcja, która odbyła się 21 listopada 1986 roku. Związana była ona z protestami środowisk lewicowych przeciwko zniesieniu wspomnianej uprzednio socjalistycznej reformy. Działacze GUD wywiesili transparent na froncie wydziału prawa Assas „Nie strajkowi!”. Całe zdarzenie skończyło się kilkugodzinną bitwą przy użyciu pałek, kasków motocyklowych, rac, kamieni i koktajli Mołotowa. Sportowe wydarzenia Czarnych Szczurów w późniejszych latach opisał w swojej kronice William Gerles, jeden z działaczy GUD. Przykładowo, 8 października 1998 przy ulicy Vanguard odbywał się dzień otwarty ze stoiskami wszelkich organizacji studenckich działających na Uniwersytecie Assas. W okolicy wydarzenia znajdowało się jednak liceum słynne z anarchistycznych i trockistowskich sympatii uczniów i kadry nauczycielskiej (dyrektorem tego liceum był Gabriel Cohn-Bendit, brat znanego europejskiego lewaka i pedofila). Symbolika czerni oraz krzyż celtycki wywołały wściekłość grupie lewaków z powyższego liceum, która następnie postanowiła zaatakować znacznie mniej liczebnych GUD-owców broniących swojego stoiska. Trzydziestu uzbrojonych Czarnych Szczurów z łatwością przegnało czerwoną hołotę z powrotem do swoich piwnic wznosząc przy tym dumnie swoje hasło „Europa! Młodość! Rewolucja!”.
Takich akcji było zresztą znacznie więcej i zazwyczaj kończyły się bardzo niefortunnie dla bojówek lewicowych, anarchistycznych i syjonistycznych. Bojownicy GUD często wkraczali na teren trockistowskiego liceum, na spotkania lewackich grup studenckich, organizowali spontaniczne rajdy w poszukiwaniu pełzających ze swoimi plakatami anarchistów czy bronili nacjonalistycznych manifestacji przed atakami sfrustrowanych czerwonych. Działalność antykomunistyczna nie należy jednak do wyłącznego celu istnienia GUD. Bojownicy zwalczają również syjonizm oraz amerykański imperializm, a na ich szlaku bojowym znalazły się również kina puszczające wojenne filmy propagandowe jankesów czy libertariańskie księgarnie. Co ciekawe, w filmie hołdującym działalności lewackich bojówek „Antifa – Chasseurs de skins” nie znalazło się ani jedno wspomnienie o udanej konfrontacji anarchokomunistów z Czarnymi Szczurami.

Opisując historie Groupe Union Defense nie można pominąć ideologii przyświecającej bojownikom spod znaku krzyża celtyckiego. Czarne Szczury to organizacja młodzieżowa składająca się głównie z licealistów i studentów. W związku z tym nieodłącznymi jej elementami są cechy odpowiadające typowo duchowi młodości. Bojownicy GUD często określają się mianem „prawicowych anarchistów”. Wynika to z przyjęcia rewolucyjnej symboliki skrajnej lewicy – tj. koloru czarnego, zasłoniętych twarzy czy specyfiki działalności ulicznej oraz narodowo-radykalnej ideologii. Jednocześnie GUD jest organizacją o charakterze autonomicznym. Nie posiada oficjalnej hierarchii ani struktur. Jego aktywiści działają spontanicznie i bez podporządkowania kierownictwu politycznemu. Jak pisze Adam Gwiazda: Czarne Szczury nie posiadają jednolitego programu, stawiając przede wszystkim na aktywizm. Ich podstawowe hasła to „Europa! Młodość! Rewolucja!”, „Przyszłość należy do nas!”, „Rewolucja narodowa i socjalna!”, „Syjoniści mordercy – Amerykanie wspólnicy!”, a bojownicy GUD spytani o swoje inspiracje ideowe wskażą Evitę Peron, Che Guevare z krzyżem celtyckim na berecie, komunę paryską, Generała Pinocheta i jego stadiony, nacjonalizm arabski, Irlandzką Armię Republikańską, palestyńską Intifadę czy europejską krucjatę przeciwko bolszewizmowi. Dodatkowo, podstawowym aspektem w działalności GUD jest przemoc, która wynika z rewolucyjnego charakteru grupy. W trakcie swojego istnienia Czarne Szczury przeszły swoistą ewolucję ideową. Początkowo, grupa skupiała się głównie na oporowi wobec polityce centroprawicy, lewicowym akcjom ulicznym czy syjonizmowi i amerykańskiemu imperializmowi. Z czasem organizacja wykształciła złożoną ideologię zbliżoną do pozostałych grup europejskiej sceny narodowo-radykalnej, a do jej podstawowych pryncypiów należy rewolucyjny nacjonalizm, narodowy solidaryzm, antyglobalizm, sprzeciw wobec masowej imigracji oraz etnopluralizm. Ruch Czarnych Szczurów nie ma charakteru religijnego, w jego szeregach znajdują się katolicy, poganie i ateiści. Nie przeszkadza to jednak bojownikom uczestniczyć razem z katolickimi nacjonalistami w obchodach dnia Św. Joanny D'arc czy marszach broniących tradycyjnej rodziny. Pomimo indyferentnego charakteru religijnego grupa określa się jako broniąca chrześcijańskiego dziedzictwa swojego kraju. Przykładem reprezentowania takiego stanowiska były manifestacji przeciwko legalizacji homomałżeństw, w trakcie których ekshibicjonistki z Femenu postanowiły zaatakować uczestników marszu. Na ich nieszczęście chłopcy w czarnych kurtkach wzięli dosłownie ich skrajnie egalitarystyczne hasła i potraktowali je tak jak obchodzą się z anarchistami płci męskiej. Bardzo ważnym aspektem działalności GUD jest cykliczna manifestacja organizowana 9 maja każdego roku. Ma ona na celu upamiętnienie Sebastiena Deyzieu, zamordowanego przez policję bojownika Czarnych Szczurów, który zginął 7 maja 1994 w trakcie antyamerykańskiej manifestacji. Istotną role pełnią również akcje społeczne na rzecz ubogich Francuzów, których zwieńczeniem było założenie wzorowanego na włoskim Casa Pound centrum społecznego „Bastion Social”.

Groupe Union Defense, pomimo tego, że jest organizacją wyłamującą się schematom oraz rewolucyjną, posiada sztywny kanon stylu, który jest najważniejszym wyróżnikiem organizacji od pozostałych ruchów narodowo-radykalnych. Jednolity styl ma spajać ruch w duchu klanowym oraz podkreślać przynależność do awangardy francuskiego nacjonalizmu. Bojownicy GUD noszą czarne lub brązowe skórzane kurtki w stylu lotniczym i dżinsy. Sporadycznie pojawiają się również flyersy czy harringtonki. Dodatkowo, aby podkreślić rewolucyjny dandyzm pod kurtkami skryte są koszule eleganckich marek, koszulki polo lub czarne golfy. Na skórzanych pasach wiszą pałki teleskopowe oraz inne argumenty służące do debaty z lewactwem. Ogolone w stylu wojskowym głowy często ozdobione są motocyklowymi kaskami, szczególnie na manifestacjach i akcjach bezpośrednich, a twarze przykryte chustami w kolorze czarnym lub białym, czasem są to arafatki noszone na znak solidarności z palestyńskimi rewolucjonistami. Czarne Szczury na dłoniach noszą skórzane rękawiczki, zdarza się, że wzmacniane piachem albo innymi materiałami. W słoneczne dni bojownicy oglądają rzeczywistość zza przyciemnionych szkieł okularów marki Ray-ban, a na torsach pojawiają się koszulki z nacjonalistycznymi motywami. Rewolucyjna estetyka Groupe Union Defense to nie tylko ubiór. Podstawowym symbolem obok krzyża celtyckiego jest znak czarnego szczura, który gości na wszelkich grafikach czy plakatach organizacji oraz charakterystyczna czcionka i symbolika czerni. Wszystkie powyższe czynniki złożyły się na pewną subkulturę Czarnych Szczurów, która następnie zaadoptowana została przez inne grupy nacjonalistyczne we Francji, a także we Włoszech i Hiszpanii. Trudno nie dostrzec inspiracji GUD-owskich w CasaPoundItalia czy grupach autonomicznych nacjonalistów w całej Europie.

Współcześnie Groupe Union Defense funkcjonuje nadal i ma się dobrze, o czym świadczy jego obecność na wielu akcjach organizowanych przez francuskich nacjonalistów oraz podejmowanie własnych inicjatyw. Dziś GUD jest organizacją hierarchiczną posiadającą lokalnych liderów odpowiedzialnych za poszczególne działania. Aktywnie działa on przede wszystkim w Paryżu i Lyonie. Bojownicy tworzą periodyk „Le Rat Qui Rit” (fr. szczur się śmieje), organizują koncerty oraz akcje propagandowe. 27 sierpnia 2014 Czarne Szczury wydały komunikat solidaryzujący się z narodem ukraińskim przeciwko imperialnej agresji, wskazując przy tym na ważną rolę wspólnoty europejskiej rodziny narodów. Na początku października, wzorem włoskich ruchów nacjonalistycznych (co zrelacjonowałem w tekście podsumowującym pobyt w Rzymie, który ukazał się w Szturmie pt. „Szturmowiec w wiecznym mieście”) Czarne Szczury otworzyły lokal w Lyonie. Centrum społeczne pod nazwą „Le Pavillon Noir” w założeniu jest miejscem spotkań i wymiany poglądów francuskich nacjonalistów. W lokalu znajduje się bar z piwem, sala konferencyjna oraz miejsce na treningi sportowe. Największym rozmachem było jednak założenie „Bastion Social” - wzorowanego na CasaPound centrum społecznego w Lyonie. Podobnie jak pierwowzór, nacjonalistyczny skłot GUD ma służyć przede wszystkim solidaryzmowi społecznemu. Niestety, o utrzymanie lokalu toczy się walka z policją, która podejmuje próby trwałego usunięcia nacjonalistów z budynku. Nam pozostaje obserwacja sytuacji oraz nadzieja, że podobnie jak w wypadku włoskich kolegów, Francuzi utrzymają lokal, pomimo policyjnych inwazji.

Leon Zawada

Bibliografia:

1. Bogdan Kozieł: Radykalna Prawica we Francji (1958-1993). Nurt narodowo-rewolucyjny, http://www.nacjonalista.pl/2013/10/16/bogdan-koziel-radykalna-prawica-we-francji-1958-1993-nurt-narodowo-rewolucyjny/

2. Adam Gwiazda: Europa, Młodość, Rewolucja,

http://www.nacjonalista.pl/2010/05/17/europa-mlodosc-rewolucja/

3. Wiliam Gerles: GUD – kronika bojowa francuskich NR,

http://www.nacjonalista.pl/2016/04/13/william-gerles-gud-kronika-bojowa-francuskich-nr/

4. Film „Antifa – Chasseurs de skins”,

https://www.youtube.com/watch?v=EfDbTgb6uyc

5. Adam Gwiazda: GUD czyli krótki traktat o Czarnych Szczurach

http://www.nacjonalista.pl/2010/05/20/gud-czyli-krotki-traktat-o-czarnych-szczurach/

6. GUD – francuscy narodowi rewolucjoniści