Grzegorz Ćwik - Prawda, dobro, piękno

Żyjemy w czasach pełnych brudu, fałszu, kłamstwa i degrengolady. To co normalne uznaje się za „opresję”, miłość do swego rodu uważa się za „faszyzm” a normalny pogląd na rodzinę i role społeczne poczytuje się za „mizoginię” i „patriarchat”. Nacjonalizm stał się barykadą i ostatnią linią obrony dla wolnych ludzi. Walka nasza nie jest tylko walką polityczną, kulturową czy społeczną. Od wrogów odróżnia nas wszystko, począwszy od postrzegania świata czy wartości jakimi się kierujemy oraz jak je definiujemy. To co nadciąga chce nie tylko zniszczyć nas, naszą tożsamość i dziedzictwo. Nasz przeciwnik to przede wszystkim zaprzeczenie rzeczy, które wydają się niezbywalne i na stałe przypisane do rodzaju ludzkiego.

Prawda. Dobro. Piękno. Nic z tego nie odnajdziecie w ideach liberalnych i nowolewicowych, jeno pławienie się we własnym upadku, oddawanie czci najgorszym moralnym deprawacjom, rozkład i dehumanizację posunięte do roli nowej religii. Dziś nie ma już bohaterów i herosów, nie wykuwa się ani wielkich czynów ani opowieści. Żyjemy w dobie dekonstrukcji, wyszukiwania kolejnych opresjonowanych i uciśnionych, których nijakość i słabość można podnieść do roli fałszywego wzoru.

Nasi przodkowie zawsze szukali w sobie sił, by się rozwijać, by każdego dnia być silniejszymi i mądrzejszymi, by dzieła ich życia przeżyły ich samych. To na wysiłku, walce ze swymi słabościami opiera się cywilizacja. Równać należy zawsze do góry, do najlepszych, do samych Bogów, a nie w dół, do najbardziej bezwartościowych i nieprzydatnych jednostek. Tak, nie ma równości, ludzie, ich życia, dzieła i praca nie są równi. Da Vinci, Michał Anioł, Salvador Dali, Bosch dali się poznać jako Geniusze, gdyż uchwycili w swych duszach gwiazdę talentu i przekuli ją na nieśmiertelność podpisaną własnym imieniem.

Człowiek zawsze dążył do prawdy. Zawsze to piękno poruszało struny jego ducha. Zaś dobro stanowiło kierunkowskaz postępowania, a jego wrogowie wykluczani byli ze społeczności i skazywani na zapomnienie. Dziś narzuca nam się całkowite przeciwieństwo tych prostych a świętych wartości. Kłamstwo i fałsz wywyższono jako „naukę” i bezsporne „oczywistości”. Brzydotę graniczącą z obrzydzeniem zmuszającą do torsji promuje się jako coś normalnego, od małego szczepiąc dzieci „tolerancją” i „antyrasizmem”. Aborcję, eutanazję, hiper indywidualizm, całkowite wyrzeczenie się człowieczeństwa uznaje się za dobro, które przybrało postać tzw. „praw człowieka”.

Dość. Po prostu dość. Jesteśmy nacjonalistami. Jesteśmy ludźmi i pamiętamy co tworzy człowieka i co go warunkuje. W świecie postprawd, postludzi i postwartości trwamy niczym samotny okręt pośród najczarniejszego sztormu, jednak z pewnością nie jest nam pisane pójść na dno. Nasz cel to zachować ogień, który powoli rozjaśni mroki, jakie zapadły nad naszym światem.

Prawda, dobro, piękno to trzy wartości, które towarzyszą nam od zawsze. Są odwieczne, niezmienne, nieczułe na chwilowe zmiany i targnięcia chorągiewki. Nie da się ich zrelatywizować, dokonać dekonstrukcji czy „wytłumaczyć” historycznymi warunkami.

Prawda, dobro, piękno jest tym czym kierujemy się w naszym życiu, co nam przyświeca na każdym jego kroku i co musimy na nowo przywrócić do życia naszych społeczności.

Prawda

1. Prawda w najszerszym i najbardziej ogólnym znaczeniu oznacza zgodność sądów, wypowiadanych i pisanych słów z rzeczywistym stanem rzeczy, którego te słowa i sądy słowa dotyczą.

2. Idąc za Arystotelesem i jego klasyczną definicją uznajemy, że prawda to powiedzieć o tym, co jest, że jest, a o tym, czego nie ma, że go nie ma, jest prawdą. Powiedzieć, że istnieje, o czymś, czego nie ma, jest fałszem.

3. Prawdą jest to co istnieje i jest realne. W tym rozumieniu prawda jest tożsama z bytem i wszystkim co istnieje naszym świecie.

4. Prawdą jest to co mówimy, wypowiadamy i myślimy, co jest zgodne z rzeczywistością.

5. Wszystko co wskazuje naprawdę, prowadzi do niej.

6. Człowiek nie jest i nigdy nie będzie w stanie zmienić prawdy. Jedyne co może robić to kłamać na jej temat.

7. Prawda wynika bowiem z odwiecznych praw i zasad, oraz reguł i prawideł rządzących człowiekiem, światem, materią ożywioną i nieożywioną.

8. Prawdą pozostaje prawdą bez względu na to, jak niewielu o niej pamięta i ją sławi. Nie ma tu miejsca na demokrację, kompromisy i obrady.

9. Prawda nie jest ukryta. Widać ją w każdym przejawie przyrody i natury. Każdy i każda z nas bez jakiegokolwiek problemu może uchwycić sedno prawdy i jej konsekwencji dla naszego życia.

10. Tylko kierując się prawdą, zbliżamy się do ideału.

Dobro

1. Dobro rozumieć należy dwojako. Po pierwsze jest to wszystko to, co jest dobre dla człowieka, jego tożsamości, świadomości, rodziny i wspólnot, jakie współtworzy. Z drugiej strony dobro i postępowanie zgodnie z nim to życie zgodnie z odwiecznymi prawami, nakazami i zasadami. Być dobrym znaczy nie przeczyć prawdzie w żadnym stopniu i postępować w zgodzie z nią.

2. Dobro jest pojęciem uniwersalnym, obowiązującym każdego człowieka i społeczność.

3. Dobro wynika z prawdy. Skoro bowiem dobro to postępowanie z tym co właściwie i prawdziwie, a to nazywamy prawdą, w takim wypadku właśnie dobro jest prawdą.

4. Nic co niszczy, osłabia i deprawuje nas, nasze rodziny, wspólnotę, Naród i etniczność nie może być nazwane dobrem i nigdy nim nie będzie.

5. Dobro jest tym co nas umacnia, chroni, rozwija, pozwala żyć na swojej ziemi, wśród swych rodaków w zgodzie ze swymi prawami.

6. Dobro to wypełnianie powierzonych nam zadań zgodnie z pełnią posiadanych zdolności i przymiotów.

7. Dobro to także zwalczanie zła, tak w mowie, jak i czynie. Chcąc żyć w zgodzie z prawdą, jako człowiek dobry i prawy, musimy zawsze występować przeciw złu, degeneracji i brudowi.

8. Dobro to walka ze swymi słabościami, rugowanie ich i powiększanie swych naturalnych talentów. Żyć dobrze to każdego dnia prezentować wyższy typ człowieka. Dziś lepszy niż wczoraj, jutro lepszy niż dziś.

9. Dobro to kategoria przede wszystkim wspólnotowa, która ponad indywidualne zdanie, żądze i cele stawia prawdę, a więc dobro wspólnoty, rodziny, Narodu i etniczności.

10. Dobrem jest także wszystko to co, co daje nam jakikolwiek zysk i profit, czy to duchowy, umysłowy czy cielesny.

Piękno

1. Piękno traktujemy dużo szerzej niż tylko kategorię estetyczną czy plastyczną. Piękno to doskonałość, to dobro zgodne z prawdą jednocześnie pozbawione wad i zgubnych naleciałości. Pięknem nazywamy to, co w pełni harmonijnie, słusznie i trafnie wypełnia swe przeznaczenie, obowiązek i zadania, jakie stawia przed nami życie. Żyć pięknie, to żyć prawdziwie i dobrze.

2. Piękno to ideał, do jakiego dążyć powinien każdy człowiek.

3. Piękno to wykluczenie wszelkich nienaturalnych, wrogich naturze i prawdzie prądów.

4. Piękno warunkuje także umiarkowanie. To bowiem oznacza właściwe proporcje w naszych działaniach, a także powstrzymuje nas przed tym co najniższe.

5. Piękno odnajdujemy w prostych rzeczach i najbardziej podstawowych dziełach natury. Piękno dostrzegamy w tym co rodzi ziemia, w tym co niesie górski wiatr, w tym co znajduje się w morskich głębinach.

6. Pięknem jest wszystko to, co właściwe. Właściwym zaś jest każdy czyn, dzieło, myśl i słowo dążące do jak najpełniejszego zrealizowania ludzkiego przeznaczenia i wypełnienia odwiecznych nakazów.

7. Piękno to ideał, który dla twórcy stanowi powód do chluby i sławy, zaś dla społeczności kierunkowskaz, wskazujący na to jak powinniśmy żyć i do czego dążyć.

8. Każdy i każda z nas nosi w sobie piękno. Jakkolwiek tylko nieliczni wydobędą je i oszlifują, to dążenie do tego jest obowiązkiem każdego człowieka.

9. Świat pozbawiony piękna oznacza świat, na którym nie ma już dobra, a prawda jest zapomniana. Mamy świadomość, że to do tego dążą nasi wrogowie, i jednocześnie warunkuje to naszą determinację i niezłomność w walce.

10. Piękno, jako wartość klasyczna, tj. towarzysząca człowiekowi od starożytności, oznacza także właściwą harmonię, równowagę i symetrię w naszym życiu. Piękne życie to takie, w którym wszystko znajduje się na dobrym miejscu, w zgodzie z prawdą.

Grzegorz Ćwik