Wielcy nacjonaliści starszego, heroicznego pokolenia powoli odchodzą. Siła uchodzącego życia zabiera ich niestety w niebyt mijającego czasu. Ich miejsce winniśmy zająć my – Młode Pokolenie Narodowej Europy. Jednak zanim to nastąpi musimy, tak jak Oni zadać sobie pytanie, czym jest dla nas nacjonalizm, jak go postrzegamy, jak rozumiemy, jak czujemy. Dopiero odpowiadając sobie na owe pytania będziemy potrafili wskazać kolejnym pokoleniom to, co powinni kochać, a co nienawidzić.
Więc czym jest wzbudzający – w myśl poprawności politycznej – tyle kontrowersji nacjonalizm? Odpowiedź wydaje się nie tyleż banalna, co prozaiczna.
Nacjonalizm jest rozwiązaniem kwestii społecznych przez odnoszenie ich do konkretnego Narodu, do jego żywotnych interesów. Jest przy tym odczuciem odrębności i wyjątkowości jego kultury – bez umniejszania odrębności i wyjątkowości kultur innych narodów. A co najważniejsze, nacjonalizm nie kieruje się przeciw innym narodom, a do wewnątrz własnego Narodu. Innymi słowy, najpierw Naród, a dopiero potem jakiekolwiek podziały. Niestety, niektóre środowiska w szeroko pojętym Obozie Narodowym – chcąc nie chcąc również te narodowo-rewolucyjne – wydają się o tym zapominać.
Nacjonalizm będąc formą buntu społecznego powstaje by domagać się dla rozbitego moralnie i światopoglądowo Narodu jedności. Przeciwstawia zasadę sprawiedliwości, która jest w nim samym, zasadzie niesprawiedliwości występującej na świecie. Nacjonalizm odsłania wreszcie sprzeczności obecnego demoliberalnego systemu.
Nacjonalizm powinien stać się motorem rozwoju państwa, dać Narodowi wspólną ideę, która zjednoczy i wzmocni społeczeństwo. Do tego niezbędne jest jednak spełnienie następujących warunków. Po pierwsze, idee nacjonalizmu muszą być dokładnie określone, jasne dla społeczeństwa. Nacjonalizm musi być postrzegany właśnie przez pryzmat siły państwa (zarówno gospodarczej, jak i tej militarnej), jej budowa powinna być zasadniczym imperatywem politycznym. Po drugie, niezbędne jest pojawienie się prawdziwych nacjonalistycznych elit, które w przyszłości obejmą władzę. Nie mówimy tu jednak o takich elitach, które dążą do władzy dla samej władzy i używają do tego wszelkiej możliwej retoryki, niestety często również tej wydawałoby się powierzchownie z nacjonalistycznej perspektywy.
Aby utrzymać pozycję idei nacjonalistycznej należy zaproponować społeczeństwu wzory godne naśladowania – w polityce, gospodarce oraz system moralnych i kulturowych wartości. Obóz Narodowy, a w naszym rozumieniu środowiska narodowo-rewolucyjne, muszą w końcu być otwarte na otaczającą rzeczywistość, dostosowując konkretny program do współczesności. Oczywiście, tylko program, nie zasady, bo te powinny być niezmienne! Należy przy tym pamiętać, iż środowiska te, to zróżnicowanie koncepcji i pomysłów na Polskę, to w końcu debata i ścieranie się tych opinii. Sztuce pozornego prowadzenia sporu należy przeciwstawić racjonalny i praktyczny dyskurs argumentacyjny. Wymaga on jednak sporej wiedzy, uczciwości i dyscypliny, a z tym niestety różnie bywa w łonie nie tylko samych środowisk narodowo-rewolucyjnych, ale także całego Obozu Narodowego.
Wracając jednak do sedna samego pojęcia nacjonalizmu. Otóż nacjonalizm jest twórczym uzupełnieniem patriotyzmu, jakby jego wyższą formą gruntującą postawę świadomego członka Narodu, dumnego z przynależności narodowej i pracującego dla dobra Narodu w myśl, chyba wszystko mówiącej maksymy DLA NARODU PRZEZ NARÓD.
Norbert Wasik